White Sands National Monument

Nou, daar gaan we dan. De eerste blog van deze vakantie.

Na een vlucht van 10 uur komen we vrijdagmiddag (lokale tijd) in Houston aan. Bij immigration moeten we veel vragen beantwoorden. Nanouk straalt schijnbaar iets agressiefs uit, want uitgerekend zij wordt apart genomen voor een verhoor. En terwijl terrorist Karim dood en verderf zaaid op de luchthaven van Houston wordt de onschuldige Nanouk aan een streng kruisverhoor onderworpen door een Amerikaans-Mexicaanse beambte die Nederlands blijkt te spreken! Gelukkig wordt ze niet op het eerste vliegtuig terug naar Nederland gezet en kunnen we onze reis naar El Paso voortzetten.

Daar komen we om 10 uur s'avonds aan. De vriendelijke Danny bij Hertz Auto Rentals moet ons teleurstellen. De door ons gereserveerde Ford Explorer 4x4 is niet beschikbaar. Sterker nog, er is op dat moment maar één 4x4 beschikbaar. En dus krijgen we een gratis upgrade naar een duurdere auto. Dat klinkt fantastisch...todat we de auto zien staan.



Auto? Zeg maar gerust vrachtwagen! De Chevrolet Suburban is dan wel een 4x4 maar we zien ons nog niet hiermee over allerlei kleine wegen rijden. Wat een gigantische wagen! Kabouter Karim is nauwelijks terug te vinden achter het stuur en zodra we in het nabijgelegen hotel aankomen bellen we Hertz om een andere auto te regelen. Dat blijkt geen probleem te zijn want zaterdag komen er een aantal Ford Explorer's beschikbaar. Thank God!

Zaterdag 4 oktober
De volgende ochtend gaan we eerst even shoppen en ruilen daarna de auto om. Om één uur s'middags zijn we (alsnog in een Ford Explorer) onderweg naar Alamogordo, New Mexico om de witte gipsvlaktes van White Sands te fotograferen.

Om 3 uur s'middags komen we aan in Alamogordo. Eerst maar even naar het motel om in te checken en onze koffers te dumpen. Vervolgens rijden we 13 mijl naar White Sands National Monument, een enorm gebied met spierwitte duinen. Pal naast White Sands NM ligt Holloman Airforce Base, de thuishaven van de ultramoderne Stealth bommenwerpers. Een deel van White Sands wordt bovendien nog gebruikt als missile test range, om raketten uit te proberen. En nu maar hopen dat ze niet per ongeluk op de toeristen terechtkomen!

Na een bezoek aan het visitor's center besluiten we het park in te gaan. Maar bij de ingang moeten ze ons teleurstellen. Credit cards are not accepted. En aangezien wij nog geen dollars op zak hebben moeten we dus eerst een geldautomaat zien te vinden. De dichtsbijzijnde ligt...u raadt het al...in Alamogordo. En dus rijden we weer 13 mijl terug om geld te pinnen, om vervolgens weer 13 mijl af te leggen naar de ingang van White Sands.

Maar het is de moeite waard. De witte zandduinen zijn spectaculair. Even indrukwekkend is het verhaal achter de vele Yuca's die op de zandduinen groeien. De arme Yuca's moeten even hard groeien als de zandduinen om te voorkomen dat ze verdrinken. Zo kan het gebeuren dat je ergens boven op een zandduin een Yuca tegenkomt waarvan de wortels op de bodem van de zandduin liggen en de stam even hoog is als de zandduin zelf. Als na verloop van tijd de zandduin door de wind wordt afgebroken dan verliest de Yuca de ondersteuning van het zand en knapt zo doormidden.



De zonsondergang was helaas niet spectaculair door de bewolking, en om 8 uur s'avonds zijn we weer terug in ons motel. We zijn allebei doodmoe en willen eigenlijk gewoon naar bed. Maar ja, een mens moet toch ook eten, nietwaar? Gelukkig zijn er voldoende restaurants in de buurt en we besluiten naar Chilli's te gaan. Nanouk is verstandig en stelt voor om een Ceasar's salad te nemen. Maar de oermens in Karim wordt wakker en hij besteld spontaan 2 bakken Chili, salad on the side en een portie buffalo wings. Veel te veel natuurlijk en dus rollen we een uur later samen terug naar het hotel. Doodmoe vallen we om een uur of 10 in slaap.

Oh ja, hieronder zie je de auto die we liever hadden en ook gekregen hebben.