Dinsdag 21 oktober - Coyote Buttes, The Wave

6 uur s'morgens worden we voorzichtig gewekt door de wekkerradio. Tijd om op te staan want vandaag gaan we naar de Coyote Buttes North. Dit is een gebied waarin zich de inmiddels wereldberoemde Wave bevindt. De toegang wordt streng gereguleerd om het kwetsbare zandsteen te beschermen en er worden slechts 20 personen per dag toegelaten.

Na een snel ontbijt zitten we om 6:40 in de auto. Een klein uur later staan we op de parkeerplaats van de Wirepass trailhead. Van hieraf is het nog 3 mijl lopen naar the Wave. Klinkt niet zover maar het is een tocht die door allerlei soorten terrein gaat. Een groot deel daarvan zijn zandduinen en dat betekent dat het heel zwaar lopen is. We schrijven ons in in het hiking register en zien dat we de eerste zijn die op pad gaan vandaag. Karim heeft ontdekt dat we onderweg naar the Wave een ander mooi natuurverschijnsel kunnen bekijken, het zogenaamde Lace Rock. Dit zijn stenen die dusdanig zijn geeordeerd dat het lijkt alsof er verschillende flinterdunne platen dwars door elkaar zijn gepositioneerd. Volgens de routebeschrijving liggen de mooiste formaties boven op een berg die middels een "steap climb" kan worden bereikt. Vol goede moed beginnen we aan de klim maar al gauw wordt het zo steil dat Nanouk moet afhaken. Terwijl zij zit uit te rusten klimt Karim alleen door naar boven en neemt een paar foto's. Achteraf gezien was het niet de moeite waard.

We hervatten onze tocht naar the Wave waar we om 10 uur aankomen. Achter ons zien we 4 andere hikers aankomen en dus gaan we snel zitten om te genieten van de rust en het uitzicht voordat de anderen arriveren. Twee jaar geleden waren we hier ook al, en hoewel het nog net zo mooi en fascinerend is als destijds kun je goed zien dat er redelijk wat slijtage heeft plaatsgevonden. Het zachte zandsteen is zeer breekbaar en niet bestand tegen de zware wandelschoenen van de mensen die hier dagelijks rondwandelen.

We schieten wat foto's en Nanouk zoekt naar nieuwe originele composities (edit Nanouk: wat niet echt gekukt is). Karim heeft een schoon t-shirt aangetrokken en hangt zijn bezwete White Sands New Mexico t-shirt te drogen in een wat hoger gelegen struikje.

Een ander Nederlands stel verschijnt en we kletsen wat. Zij willen graag de 2nd Wave zien dus pakken we onze spullen op en klauteren verder naar boven. Onderweg naar de 2nd Wave kom je allerlei fascinerende rotsformaties tegen in de meest prachtige oranje en gele kleuren. Eén daavan lijkt spreken op een Big Mac. Vele anderen staan bekend als Brain Rocks omdat de patronen en de vorm doen denken aan hersenen.

Rond een uur of twee besluit het andere Nederlandse stel af te dalen om een grote groep kleurrijke buttes, onderaan de berg te bekijken. Wij blijven boven om nog wat foto's te maken en om te zien of we nog iets nieuws kunnen ontdekken. Het begint ondertussen steeds harder te waaien. De rugzakken vangen veel wind waardoor je gedwongen bent om je positie steeds te corrigeren. Rond 3 uur besluiten we ook af te dalen naar een groepje fotogenieke buttes onderaan de berg. Wij nemen de makkelijke route, wat betekent dat we een omweg moeten maken door een kleine canyon. Dat was niet zo'n goed plan. Er ligt veel zand in de canyon en de droogte van de laatste tijd in combnatie met de harde wind zorgt ervoor dat wij en onze apparatuur worden gezandstraald (zo erg dat het zand af en toe pijn doet als het tegen je oren komt). We weten het zand te trotseren en komen uiteindelijk bij het groepje buttes uit. Nanouk was niet zo blij met de zandhoos en vond dit eigenlijk geen goed plan. Maar als ze de prachtige strepen op de buttes ziet is ze dat weer snel vergeten en schiet een aantal mooie foto's.

Rond 4 uur houden we het voor gezien. We wandelen wederom door de canyon terug naar de ingang van the Wave, en stoppen nog één keer om te genieten van het uitzicht. Alle andere hikers zijn ondertussen al weggewaaid en het is heerlijk rustig. Zelfs de wind is gaan liggen. Dan beginnen we aan de tocht terug naar de auto. Volgens de GPS van Karim heeft hij er vandaag alweer 17 km op zitten (en niet op vlak terrein). Als we 10 minuten onderweg zijn bedenkt Nanouk zich ineens dat Karim zijn t-shirt is vergeten op te pakken. Damn...mijn enige souvenir t-shirt en nog wel van White Sands New Mexico. Terwijl Nanouk blijft wachten ren ik terug naar the Wave om mijn t-shirt op te halen. Na een vermoeiende tocht inclusief wederom een steile klim door los zand staat Karim in the Wave. Maar van zijn t-shirt is geen spoor te bekennen. Weggewaaid of meegenomen door een andere hiker. Wie zal het zeggen. En dus ren ik weer snel terug naar de plek waar ik Nanouk heb achtergelaten. Wij vervolgen de tocht naar het parkeerterrein en vlak voor zonsondergang staan we bij de auto. De GPS geeft aan dat Karim 22 kilometer heeft gelopen. Nanouk zal dus rond de 16 of 17 km hebben afgelegd. Door het ongelijke terrein hebben de hele dag schuin gestaan of gelopen en dat is te voelen. Onze voeten doen pijn en hebben rust nodig.

De rit terug naar Kanab gaat vlekkeloos. De eerste 8 mijl gaan over een dirt road en we worden onderweg getrakteerd op een kudde koeien die door echte cowboys en een cowgirl met paarden worden begeleid.

Om 8 uur zijn we terug in het hotel. Snel even douchen en dan eten. We gaan naar hetzelfde restaurant als gisterenavond. Na een prima maaltijd rijden we direct terug naar het hotel en duiken we doodmoe ons bedje in.