Vrijdag 17 oktober - Wahweap Hoodoo's

Zoals eerder vermeld hebben we donderdag 16 oktober onverwachts een rustdag ingelast. We waren allebei best wel moe en het vooruitzicht om al om 4:30 op te staan zagen we niet zitten. Dus hebben we donderdag wat kleren gewassen en geshopped (voorzover dat kan in Page - een plaatsje met 8000 inwoners).

Maar vrijdagochtend 4:30 gaat dan toch weer die verdomde wekker. We hebben 1.5 uur uitgetrokken voor de rit naar de Wahweap Hoodoos. Waarvan ongeveer 12 mijl in het donker over onverlichte en niet onderhouden dirtroads gaat. De routebeschrijving die we bij ons hebben is gelukkig nauwkeurig en de vele washes die we moeten oversteken staan allemaal droog. Dus is het gewoon een kwestie van alle grote stenen vermijden en zorgen dat onze Ford Exploder niet vast komt te zitten.

Slechts 10 minuten voor zonsopgang parkeren we de auto langs een droge wash die we vervolgens 20 minuten te voet moeten volgen in de richting van het zuiden. We zijn niet de eerste want er staat nog een Ford Exploder. Zo te zien iemand die hier heeft gekampeerd.

Tegen de tijd dat we bij de eerste groep hoodoos aankomen is de zon al wakker, maar dankzij een lage berg schijnt ze nog niet op de hoodoos zelf. Een duitse fotograaf staat al gereed met zijn apparatuur. Zoals we reeds vermoeden heeft hij de nacht in een tentje bij de auto doorgebracht, om er zeker van te zijn dat hij op tijd zou arriveren. Snel zet Nanouk de camera op het statief en zoekt ze de juiste compositie. Net op tijd, want terwijl ze nog bezig is verschijnen de eerste zonnestralen boven de berg en verlichten de Wahweap Hoodoos. Ondertussen is een derde fotograaf gearriveerd. Hij heeft geen 4-wheel drive auto en moest daarom 5 mijl lopen om hier te komen. Rare jongens (en meisjes) die fotografen!
Alledrie lopen ze snel heen en weer, op zoek naar die ene mooie shot.



Slechts 10 minuten hebben ze hiervoor de tijd. Daarna verdwijnen de hoodoo's in de schaduw achter een andere berg waardoor ze fototechnisch niet meer interessant zijn. Ik kan me voorstellen dat als je dit leest je bij jezelf denkt: die mensen zijn gek! Om 4:30 opstaan, bijna 2 uur rijden en 20 minuten lopen voor een schouwspel van minder dan 10 minuten! Ik kan het mij voorstellen, maar het is echt fantastisch om dit in werkelijkheid mee te maken.

We verkennen de rest van de omgeving en 2 uur later zijn we weer op weg naar de auto. Daar aangekomen praten we nog even met de duitse jongen die alleen op reis blijkt te zijn. Hij wil graag achter ons aan terug naar de highway rijden. Mocht hij vast komen te zitten (of als zijn Ford Exploder ontploft) dan staat hij er in ieder geval niet alleen voor.

We rijden terug naar Page en stoppen daar voor een late brunch.

Vanmiddag staat Alstrom Point op het programma. Dat is een mooie, hooggelegen plek bij Lake Powell (een enorm meer bij Page) van waaruit je de zonsondergang kunt fotograferen. Eigenlijk fotografeer je de andere kant op, waar een aantal mooie rotsen en bergen staan die als het meezit prachtig worden verlicht door de ondergaande zon. De rit naar Alstrom Point duurt normaalgesproken een uur. Maar aangezien er onderweg heel veel valt te zien en fotograferen doen wij er beduidend langer over.

Onderweg komen we van alles tegen. Ruige bergen met daarvoor enorme rotsblokken die ooit eens zijn "'afgebrokkeld". Om een indruk van de grote van de rotsblokken te geven hebben we er een zoek plaatje van gemaak .... zoek Karim.



Maar ook uitgestrekte "badlands". Dit zijn sterk geerodeerde, uit klei bestaande gebieden. De naam badlands hebben ze te danken aan het feit dat het terrein vaak moeilijk begaanbaar is.



Gelukkig hebben wij een goed onderhouden dirtroad ter beschikking zodat we zonder problemen onze tocht naar Alstrom Point kunnen voltooien.



We proberen een mooie plek te vinden om foto's te maken maar zonder al te veel success. Eigenlijk moeten we nog een paar kilometer doorrijden. Maar de weg wordt vanaf dit punt niet meer onderhouden en is dusdanig slecht dat we het niet aandurven met onze Ford Exploder. Overal liggen scherpe stenen en rotsen. Het idee om hier vast te komen zitten en de nacht te moeten doorbrengen spreekt ons niet aan. En dus moeten we het maar doen met het uitzicht wat we nu hebben. Geen probleem. Een dekentje op de grond, wat bier en snacks erbij en wij zijn helemaal happy. Laat die zonsondergang maar komen.
Helaas blijkt de door ons uitgekozen plek niet optimaal en de foto's zijn niet bijzonder doordat in het uitzicht sterke schaduwen in de wegzitten. Het begint al donker te worden als we de reis terug aanvangen. 20 mijl over dirtroads in het pikke donker.

Echt niet ideaal.

Terug in Page dumpen we onze koffers en camera's in het hotel en gaan snel door naar de lokale Sushi bar waar we de dag afsluiten met overheerlijke sashimi. Nooit gedacht dat ze in Page, Arizona goede sashimi kunnen maken!