Bisti Badlands en op weg naar Chinle

Woensdag 8 oktober

Het is nu 06:50 en we hebben net ons ontbijtje achter de kiezen (powerbars en een blikje Starbucks Doubleshot koffie, koud uiteraard). Wat een nacht was dat. De temperatuur daalde tot 4 graden celcius en onze goedkope Walmart slaapzakken waren daar niet tegen opgewassen. We hebben het koud gehad...heel erg koud. Nanouk had het zelfs zo koud dat we om 2 uur s'nachts de koffers van de voorstoelen hebben gehaald om extra kleding te pakken. Dit doen we dus niet meer...althans niet met deze "mooi weer" slaapzakken.

Om 6:00 uur hebben we de motor aangezet om de auto op te warmen en het is nu behagelijk. We zijn lekker opgewarmd en het wordt al licht. Over niet al te lange tijd zal de zon haar gezicht laten zien. We gaan de auto maar weer ombouwen voordat we gaan lopen.

Onze Oostenrijkse buren zijn ondertussen ook wakker en klaar om te vertrekken. Zij gaan de zonsopgang elders bekijken. Als ze weg zijn gaan wij weer op pad met als doel de zogeheten "Cracked Eggs" te vinden. Dit zijn grote stenen die zijn gebarsten en uit elkaar gevallen. Ze schijnen op gebarsten eieren te lijken...vandaar de naam Cracked Eggs. Onze buren hebben ons gisterenavond de GPS coordinaten gegeven dus we moeten ze kunnen vinden.

Als we vertrekken is het licht. De zon is nog niet te zien en het is nog best wel koud. Maar na een klein half uurtje lopen wordt het warmer en kunnen de handschoenen uit. Even later volgen onze jassen. Het is moeilijk te geloven dat we een paar uur geleden nog lagen te verkleumen in de auto. Onze eerste stop is een grote groep grillige Hoodoos.



De Cracked Eggs moeten hier niet al te ver vandaan liggen maar hoe we ook zoeken, we vinden ze vooralsnog niet. Het lijkt erop dat de GPS coordinaten niet helemaal correct zijn. Maar onze zoektocht leidt ons wel naar allerlei andere prachtige gebieden die we zelf maar van namen voorzien.

Circles - een gebied met allerlei prachtige circelvormige lijnen.



Cemetery - een verzameling van dicht op elkaar gepakte hoodoos die doen denken aan een rommelige begraafplaats en waar in de buurt ook een paar prachtig versteende boomstammen te zien zijn.



Na een paar uur ronddwalen besluiten we terug te gaan naar de auto. Op de terugweg zien we een echtpaar foto's maken in een gedeelte die wij op de heenweg ongemerkt zijn gepasseerd (niet moeilijk met alle heuvels en zijtakken). We lopen naar ze toe en wat denk je....ze zijn bij de Cracked Eggs! Het blijken Duitsers te zijn, uit Hamburg, en zij hebben wel de juiste GPS coordinaten bij zich. Na een tijdje kletsen en ervaringen uitwisselen gaan zij weer verder het gebied in. Wij fotograferen en filmen nog een tijdje bij de Cracked Eggs en lopen dan weer richting auto.



Onderweg komen we weer allerlei nog niet eerder opgemerkte sculpturen tegen en de terugweg duurt dan ook langer dan gepland. Bijna bij de auto aangekomen zien we een oudere Amerikaanse vrouw de Bisti Badlands inlopen. Ze vraagt of we een kaart hebben want ze heeft geen idee hoe ze moet lopen. Zelf heeft ze geen kaart en geen GPS bij zich. Niet eens een kompas! Niet slim in een gebied zoals de Bisti Badlands waar geen paden of trails zijn te vinden en je zonder problemen kunt verdwalen. We voorzien haar van wat aanwijzingen en ze vertrekt weer. We gaan de komende dagen proberen om het nieuws in de gaten te houden want het zou ons niet verbazen als ze verdwaalt.

Terug bij de auto kijken we even op de GPS hoe ver we gisteren en vandaag hebben gelopen. 22 kilometer in totaal...9 kilometer gisteren en 13 vandaag. Niet slecht voor een stelletje amateur-hikers! Ok, ik geef toe dat we kapot zijn. Maar wat wil je als je allebei met een rugzak met fotoapparatuur en eten en drinken loopt te sjouwen.

We eten en drinken wat en vertrekken dan richting Canyon de Chelly welke 190 kilometer verderop ligt. Het was eigenlijk de bedoeling om daar later op de middag te fotograferen omdat het licht rond die tijd perfect is. Maar TomTom geeft aan dat we daar pas rond 18:30 aankomen. En aangezien we moe zijn besluiten we een motel daar in de buurt op te zoeken. Het dichtstbijzijnde plaatsje is Chinle en daar zouden we iets moeten kunnen vinden.

De rit naar Chinle is erg mooi. Het eerste stuk gaat over zogenaamde Indian Service Routes. Dit zijn zandwegen die het reservaat van de Navajo indianen doorkruisen. Grappig genoeg kent TomTom al die zandwegen ook en we navigeren zonder problemen er doorheen. Als we weer op het asfalt terechtkomen begint de weg te klimmen en verandert het dorre landschap vrij plotseling in een bosrijk gebied. Plotseling ziet Nanouk een afslag die haar bekend voorkomt. Het is een klein zandpad waarover ze tijdens de voorbereidingen heeft gelezen en welke zeer mooi zou moeten zijn. Karim is iets te laat met reageren en we rijden er voorbij. Geen nood, even later kunnen we langs de kant stoppen en keren. Als we de auto hebben gekeerd en weer terug de weg oprijden klinkt er een bizar geluid achter de auto. Damn...het lijkt wel alsof we een lekke band hebben. Zo voelt het ook. We stoppen de auto en gaan kijken. Geen lekke band, maar een dik plakkaat vers teer zit aan één van de achterbanden geplakt. Een klein eindje terug zijn ze bezig om het asfalt te vernieuwen en waarschijnlijk hebben ze wat teer gemorst op de plek waar wij zijn gekeerd. Een dikke zwarte brei druipt van de band af. Gelukkig passeert op dat moment een Wildlife & Fishing Ranger (een soort boswachter, maar hij lijkt niet op Paulus) die stopt om ons te helpen. Hij heeft een schep en daarmee verwijderen we zo goed en zo kwaad als het kan de teer van de banden. De rest moeten we er maar af rijden. We bedanken de amerikaanse versie van Paulus voor zijn hulp en rijden alsnog het pittoreske zandpad op. Het is inderdaad een leuk weggetje die weer aansluit op de doorgaande weg naar Chinle.



Vlak voordat we in Chinle aankomen stoppen we nog even bij een look-out point van Canyon de Chelle. Het licht is niet geweldig maar de Canyon zelf is indrukwekkend diep. Heel ver beneden loopt een jeeptrack die naar een aantal oude indianen ruines leidt. Daar gaan we morgen waarschijnlijk naar toe.

Ondertussen is het al 18:30 en we moeten nog een hotel zien te vinden. Volgens TomTom is de dichtsbijzijnde hotel 91 km van Chinle verwijderd en Nanouk begint nu te twijfelen of ze haar huiswerk wel goed heeft gedaan. Er zou volgens haar research minstens één hotel in het stadje moeten zijn. Het stadje blijkt een dorp te zijn... maar de opluchting is groot als we aanwijzingen naar een lodge tegenkomen. Het blijkt de enige slaapplaats in de omgeving te zijn en ziet er prachtig uit. De lodge wordt gerund door de Navajo Indianen. Niet goedkoop maar wel mooi. Als we zijn ingechecked gaan we snel iets eten in de cafetaria bij de lodge. Het eten is eenvoudig maar lekker. Karim neemt druiven als toetje en Nanouk... een bord friet met mayo. Veel Hollandser kan het niet. Terug naar de kamer om het weblog bij te werken en dan lekker naar bed.

Ps. Ik (Nook) ben een beetje onzeker over mijn foto's. Ik werk hier op een zeer klein niet al te best scherm en kan dus de komende tijd de boel niet echt goed inschatten. Vergeef me als de foto's te donker, te licht of een verkeerde kleur hebben ;-).