Donderdag 9 oktober - Canyon de Chelly

Vandaag zijn we op ons gemak opgestaan (8 uur). Na het ontbijt bij de Thunderbird Lodge checken we uit en gaan op pad. Er staan vandaag 2 "excursies" op het programma. Vanmorgen gaan we naar een afgelegen arch (Hope Arch) en vanmiddag naar canyon de Chelly (spreek uit sjee).

De rit naar Hope Arch begint rommelig. Karim heeft de aanwijzingen niet goed gelezen en we zoeken ons suf naar een afslag op 3.2 mijl van een bepaald punt, in plaats van 2.3 mijl. Na een paar keer op en neer rijden ontdekt Nanouk de fout, geeft ze Karim een standje en kunnen we alsnog op weg naar Hope Arch. We volgen een zogenaamde jeep-track (niet meer dan een karrespoor) en na ongeveer 9 mijl parkeren we de auto zo dicht mogelijk bij Hope Arch. Zodra we uitstappen worden we welkom geheten door paardevliegen en rode mieren. Ze werken samen, en terwijl een paardevlieg Nanouk in haar nek prikt kruipt ondertussen een dikke mier in haar sok. Na wat gevloek en getier kunnen we beginnen aan de laatste meters naar Hope Arch. Ze is de moeite waard en Nanouk heeft weer wat mooie foto's kunnen maken terwijl Karim verstoppertje speelt in de arch (kun je hem hieronder zien staan?)



Tegen de tijd dat we terug zijn in Chinle is het al bijna 2 uur s'middags. We rijden snel door naar de North Rim van canyon de Chelly om een aantal look-out points te bezoeken. De meest indrukwekkende is Mummy Cave overlook. Van hieraf kijk je mooi neer op de ruines van een oude nederzetting van de Navajo indianen, in de canyon.



We rijden trug naar Chinle en volgen nu de South Rim road. Ons doel is de White House overlook omdat je vanaf dit punt naar beneden kunt hiken, de canyon in. Het pad naar beneden is goed te doen maar sommige stukken zijn erg smal. En voor iemand met hoogtevrees (zoals Nanouk) blijft het iedere keer weer een uitdaging om beneden te komen. Wonder boven wonder gaat het vandaag erg goed. Karim loopt voorop en Nanouk volgt, terwijl ze zich met één hand aan de monopod van Karim vasthoudt. Na een half uur lopen zitten we 600 feet lager, op de bodem van de canyon bij de ruines van de White House Navajo nederzetting. De ruines zijn op zich erg mooi, maar veel indrukwekkender is de rotswand waar ze onder staan. Prachtige strepen kleuren de wand en geven deze een extra dimensie.



Het licht is nog erg fel en we besluiten te wachten tot de zon wat lager staat, in de hoop een mooie rode gloed op de ruines te zien. Na 2 uur wachten verdwijnt de zon bijna achter de wand van de canyon en het licht is er niet veel beter op geworden. We besluiten daarom terug te gaan. Over een uur gaat de zon echt onder en we willen voor die tijd weer boven zijn.
De tocht naar boven is zwaar maar verloopt zonder problemen Gek genoeg komen we onderweg naar boven nog een redelijk aantal mensen tegen die op dat moment nog naar beneden gaan. Die moeten dus straks in het donker weer naar boven. Zij liever dan wij! Nanouk is heel trots op haarzelf. Ze is geen enkele keer in paniek geraakt tijdens de afdaling en de klim. Zelfs niet toen het pad heeeeeeel smal werd. Mooi toch!

Terug bij de auto staan we voor een dilemma. Rijden we nu naar onze volgende bestemming (Natural Bridges National Monument) of blijven we in Chinle overnachten? Het is al 18:30 en de zon gaat zo onder. Dat betekent dat we het grootste deel van de reis naar Natural Bridges in het donker zullen moeten rijden. We besluiten in ieder geval een deel van de rit (120 km) vanavond nog te doen. Het plaatsje Bluff ligt niet zo heel ver van onze eindbestemming en heeft voldoende motels, dus dat wordt ons doel. De rit er naartoe is niet zo interessant, onder andere omdat het al donker is en we dus niet kunnen genieten van de omgeving.

Als we net na 9 uur s'avonds in Bluff aankomen blijkt het druk te zijn. het eerste motel zit vol en volgens de eigenaar is er nog maar 1 motel welke kamers beschikbaar heeft. Snel rijden we daar naartoe en checken in. Nu nog eten zien te vinden. Volgens de eigenaresse van dit motel gaan de meeste restaurants om 9 uur dicht, maar als we snel zijn dan hebben we kans dat een restaurantje vlakbij ons nog wil voeden. En dus scheuren we daarheen in onze Ford Exploder. Inderdaad, ze gaan normaal om 9 uur dicht maar omdat het nog zo druk is willen ze ons met alle plezier ontvangen. We bestellen allebei een heerlijke salade met homemade blue cheese dressing, drinken een biertje en gaan vervolgens terug naar het motel om te slapen. Het weblog bijwerken gaat niet omdat we in de haast het wachtwoord van het wireless netwerk zijn vergeten te vragen. Dan maar slapen...ook leuk!