Laatste stukje van de reis - Las Vegas

Woensdagmiddag zijn we in las Vegas gearriveerd. Onze Ford Exploder klaagt over een "oil-change" die al een paar 100 mijl geleden had moeten plaatsvinden. Nanouk was bang dat de auto automatisch zou stoppen als we er geen aandacht aan schenken. Maar Hertz wist ons te verzekeren dat er niets aan de hand is en we mochten doorrijden.

Ok, Las Vegas dus. Wat een poppenkast! Zeker als je net uit de dunbevolkte gebieden van Arizona en Utah komt. Karim was hier al een paar keer geweest, maar voor Nanouk is het allemaal nieuw. Ze kijkt haar ogen uit. Woensdagavond zijn we gaan wandelen langs de Strip en heeft Nanouk wat foto's gemaakt (niet teveel hoor en het resultaat zie je hieronder). De shows vinden niet alleen plaats in de grote hotels, maar ook gewoon op straat. Bijna elk hotel heeft om het uur wel een fantastisch spektakel welke zich voor de hoofdingang afspeelt. Een watershow op de muziek van "I'm singing in the rain".



Of een vuurgevecht tussen twee piratenschepen waarbij er 1 ook echt zinkt voor de deur van het Treasure Island resort. Een echte kermis.





Al wandelend komen we langs het Paris hotel met een replica van de eiffeltoren.



Woensdagavond crashen we rond 1 uur s'nachts en slapen lekker uit.

Donderdag hebben we de hele dag aan het zwembad gelegen. Het is die dag nog vrij rustig en er wordt lekkere muziek gedraaid door de resident DJ.
s'Avonds om 7 uur gaan we naar de show Love van Cirque Du Soleil. Gebaseerd op de muziek van de Beatles met een combinatie van ongelooflijke stunts, dans en lichteffecten. Er gebeurt zoveel tegelijkertijd dat je af en toe niet weet waar je moet kijken. We hebben hele goed plaatsen, vooraan bij het het podium, en we kunnen dus alles perfect zien. Voor Karim is dit de eerste keer dat hij een Cirque Du Soleil optreden bijwoont en hij is volledig overdonderd. De muziek van the Beatles maakt het voor hem nog specialer. Terug in het hotel gaan we de bars in het hotel bekijken (een ordinaire kroegentocht). We beginnen met de Playboy Club. Dit is een casino (what else) hoog in het hotel waar de bediening bestaat uit playboy bunnies. Al gauw verhuizen we naar de nachtclub Moon, boven op de Fantasy tower van het hotel. Moon is een echte nachtclub en heeft een dak welke open kan zodat je s'zomers op de 52ste verdieping in de open lucht staat te dansen. Het is daar ook rustig (donderdag is niet echte de uitgaansavond in Vegas) en we verhuizen naar de derde club in het hotel. De Ghost Bar bevindt zich eveneens op de 52ste verdieping maar op de tweede toren van het hotel. Een kleing stukje van het terras is van (plexi)glas zodat je recht naar beneden kunt kijken. Een vreemde gewaarwording om zo hoog te staan en onder je voeten het zwembad te kunnen zien.
In de Ghost Bar is het wat gezelliger en we blijven daar hangen tot 2 uur s'nachts genietend van Corona (Karim) en Jan Wandelaar (Nanouk)

Vrijdag worden we pas om 10 uur wakker en doen het weer rustig aan. Ondertussen is het 13:30 en liggen we aan het zwembad. het is een stuk drukker en de muziek staat lekker te stampen.
Hieronder een korte impressie.

En nu ga ik weer lekker zonnen en zwemmen. Nog even genieten van deze decadente luxe voordat we terug moeten naar de werkelijkheid van de krediet-crisis en het waarschijnlijk miserabele weer. Ciao for now....

Dinsdag 21 oktober - Coyote Buttes, The Wave

6 uur s'morgens worden we voorzichtig gewekt door de wekkerradio. Tijd om op te staan want vandaag gaan we naar de Coyote Buttes North. Dit is een gebied waarin zich de inmiddels wereldberoemde Wave bevindt. De toegang wordt streng gereguleerd om het kwetsbare zandsteen te beschermen en er worden slechts 20 personen per dag toegelaten.

Na een snel ontbijt zitten we om 6:40 in de auto. Een klein uur later staan we op de parkeerplaats van de Wirepass trailhead. Van hieraf is het nog 3 mijl lopen naar the Wave. Klinkt niet zover maar het is een tocht die door allerlei soorten terrein gaat. Een groot deel daarvan zijn zandduinen en dat betekent dat het heel zwaar lopen is. We schrijven ons in in het hiking register en zien dat we de eerste zijn die op pad gaan vandaag. Karim heeft ontdekt dat we onderweg naar the Wave een ander mooi natuurverschijnsel kunnen bekijken, het zogenaamde Lace Rock. Dit zijn stenen die dusdanig zijn geeordeerd dat het lijkt alsof er verschillende flinterdunne platen dwars door elkaar zijn gepositioneerd. Volgens de routebeschrijving liggen de mooiste formaties boven op een berg die middels een "steap climb" kan worden bereikt. Vol goede moed beginnen we aan de klim maar al gauw wordt het zo steil dat Nanouk moet afhaken. Terwijl zij zit uit te rusten klimt Karim alleen door naar boven en neemt een paar foto's. Achteraf gezien was het niet de moeite waard.

We hervatten onze tocht naar the Wave waar we om 10 uur aankomen. Achter ons zien we 4 andere hikers aankomen en dus gaan we snel zitten om te genieten van de rust en het uitzicht voordat de anderen arriveren. Twee jaar geleden waren we hier ook al, en hoewel het nog net zo mooi en fascinerend is als destijds kun je goed zien dat er redelijk wat slijtage heeft plaatsgevonden. Het zachte zandsteen is zeer breekbaar en niet bestand tegen de zware wandelschoenen van de mensen die hier dagelijks rondwandelen.

We schieten wat foto's en Nanouk zoekt naar nieuwe originele composities (edit Nanouk: wat niet echt gekukt is). Karim heeft een schoon t-shirt aangetrokken en hangt zijn bezwete White Sands New Mexico t-shirt te drogen in een wat hoger gelegen struikje.

Een ander Nederlands stel verschijnt en we kletsen wat. Zij willen graag de 2nd Wave zien dus pakken we onze spullen op en klauteren verder naar boven. Onderweg naar de 2nd Wave kom je allerlei fascinerende rotsformaties tegen in de meest prachtige oranje en gele kleuren. Eén daavan lijkt spreken op een Big Mac. Vele anderen staan bekend als Brain Rocks omdat de patronen en de vorm doen denken aan hersenen.

Rond een uur of twee besluit het andere Nederlandse stel af te dalen om een grote groep kleurrijke buttes, onderaan de berg te bekijken. Wij blijven boven om nog wat foto's te maken en om te zien of we nog iets nieuws kunnen ontdekken. Het begint ondertussen steeds harder te waaien. De rugzakken vangen veel wind waardoor je gedwongen bent om je positie steeds te corrigeren. Rond 3 uur besluiten we ook af te dalen naar een groepje fotogenieke buttes onderaan de berg. Wij nemen de makkelijke route, wat betekent dat we een omweg moeten maken door een kleine canyon. Dat was niet zo'n goed plan. Er ligt veel zand in de canyon en de droogte van de laatste tijd in combnatie met de harde wind zorgt ervoor dat wij en onze apparatuur worden gezandstraald (zo erg dat het zand af en toe pijn doet als het tegen je oren komt). We weten het zand te trotseren en komen uiteindelijk bij het groepje buttes uit. Nanouk was niet zo blij met de zandhoos en vond dit eigenlijk geen goed plan. Maar als ze de prachtige strepen op de buttes ziet is ze dat weer snel vergeten en schiet een aantal mooie foto's.

Rond 4 uur houden we het voor gezien. We wandelen wederom door de canyon terug naar de ingang van the Wave, en stoppen nog één keer om te genieten van het uitzicht. Alle andere hikers zijn ondertussen al weggewaaid en het is heerlijk rustig. Zelfs de wind is gaan liggen. Dan beginnen we aan de tocht terug naar de auto. Volgens de GPS van Karim heeft hij er vandaag alweer 17 km op zitten (en niet op vlak terrein). Als we 10 minuten onderweg zijn bedenkt Nanouk zich ineens dat Karim zijn t-shirt is vergeten op te pakken. Damn...mijn enige souvenir t-shirt en nog wel van White Sands New Mexico. Terwijl Nanouk blijft wachten ren ik terug naar the Wave om mijn t-shirt op te halen. Na een vermoeiende tocht inclusief wederom een steile klim door los zand staat Karim in the Wave. Maar van zijn t-shirt is geen spoor te bekennen. Weggewaaid of meegenomen door een andere hiker. Wie zal het zeggen. En dus ren ik weer snel terug naar de plek waar ik Nanouk heb achtergelaten. Wij vervolgen de tocht naar het parkeerterrein en vlak voor zonsondergang staan we bij de auto. De GPS geeft aan dat Karim 22 kilometer heeft gelopen. Nanouk zal dus rond de 16 of 17 km hebben afgelegd. Door het ongelijke terrein hebben de hele dag schuin gestaan of gelopen en dat is te voelen. Onze voeten doen pijn en hebben rust nodig.

De rit terug naar Kanab gaat vlekkeloos. De eerste 8 mijl gaan over een dirt road en we worden onderweg getrakteerd op een kudde koeien die door echte cowboys en een cowgirl met paarden worden begeleid.

Om 8 uur zijn we terug in het hotel. Snel even douchen en dan eten. We gaan naar hetzelfde restaurant als gisterenavond. Na een prima maaltijd rijden we direct terug naar het hotel en duiken we doodmoe ons bedje in.

Maandag 20 oktober - Water Holes and Coral Pink Sand Dunes

Vandaag zijn we op ons gemak opgestaan aangezien er niet zo veel op het programma staat. We moeten onze krachten een beetje sparen voor de hike naar the Wave, dinsdag. Na een rustig ontbijt (zonder russen) gaan we op pad. Eerste stop is Water Holes Canyon, 6 mijl ten zuiden van Page. Als we daar aankomen realiseren we ons dat we een Navajo hiking permit nodig hebben. Het land is namelijk eigendom van de Navajo Indianen en zonder permit ben je in overtreding. Dus rijden we eerst terug naar Antelope canyon om daar de benodigde papieren te halen.

Rond 11:00 uur beginnen we dan eindelijk aan de afdaling naar de bodem van de canyon, via een niet al te steile slickrock wand. De canyon zelf is mooi, maar niet erg interessant voor fotografie door de ongusntige lichtval. Misschien dat het op een ander moment van de dag beter zou zijn, maar Nanouk kan er nu niet zoveel mee. Toch lopen we naar het einde van de upper-side van de canyon. Grappig genoeg eindigt deze in een soort ronde kamer.
Vervolgens lopen we terug naar de plek waar de we canyon zijn ingekomen, passeren deze en lopen een klein stukje verder naar de upper-side. Deze loopt onder de snelweg door en al gauw komen we bij een diepe afdaling waar we niet verder kunnen. De doorgang wordt bovendien deels geblokkeerd door een ....autowrak. Schijnbaar heeft ooit iemand bedacht dat het een goed idee zou zijn om zijn auto in de canyon te parkeren. Dit is het resultaat.



We lopen weer terug en klimmen uit de canyon. Next stop: WalMart (om wat boodschappen te doen) en Subway om een broodje te eten. Als we daar wegrijden is het al 3 uur geweest en we gaan richting Kanab. Dit wordt onze uitvalbasis voor de tocht naar the Wave. Het is ongeveer 1.5 uur rijden van Page naar Kanab. We stoppen bij het eerste de beste hotel en regelen een kamer. Als we snel zijn kunnen we nog door naar het 20 mijl verderop gelegen Coral Pink Sanddunes om de zonsondergang vast te leggen. We zijn hier 2 jaar geleden ook al geweest maar toen was het bewolkt en werd het schitterende zandlandschap bedorven door rondracende quads.
Dit keer is het zonnig, maar de quads hebben hun destructieve werk al gedaan. En dus gaat Nanouk op zoek naar interessant details en lijnen in het zandlandschap. Dat lukt aardig en hieronder zie je een voorbeeld van het resultaat.



Als de zon is verdwenen rijden we weer terug naar Kanab, laden onze spullen uit en gaan op zoek naar een leuk restaurantje. Die vinden we al gauw en na een heerlijke maaltijd gaan we terug naar het hotel om de fototassen in te richten voor de tocht naar the Wave. Volgens het weerbericht wordt het 30 graden en dus moeten we redelijk wat water meesjouwen. Daarna snel naar bed...morgen wacht ons een zware dag.

Zondag 19 oktober - White Rocks en the Rimrock Toadstools

Zondag is normaalgesproken een rustdag en dus staan wij pas om 8 uur op. We gaan het vandaag rustig aan doen en beginnen met een ontbijtje. In de ontbijtzaal treffen we een groep oost-europese toeristen (Russen) zonder manieren. Het begint allemaal met twee sneetjes geroosterd brood waar Nanouk 5 minuten op heeft moeten wachten. Als ze uiteindelijk met een vrolijke "pling" uit de broodrooster tevoorschijn komen worden ze voor haar neus weggekaapt door een russische vrouw. Als Nanouk er iets van zegt kijkt de vrouw haar aan met een blik van afkeuring, laat 1 sneetje brood op de grond vallen, raapt deze op, loopt vervolgens vrolijk naar haar tafeltje en begint te eten. Terwijl Nanouk al tierend twee nieuwe sneetjes in de broodrooster stopt geniet Karim van het uitzicht op een kudde russen die met open mond kauwend hun ontbijt naar binnen werken. Do you like see food?

Onze eerste excursie vandaag bestaat uit een rit naar White Rocks. Dit is een weinig bezocht gebied op ongeveer 30 minuten van Page. Normaalgesproken moet je ongeveer 2 mijl hiken om er te komen maar vandaag hebben we geluk. Alle hekken staan open en we kunnen met onze Ford Exploder lekker doorrijden tot aan de voet van White Rocks. Daar treffen we weer een aantal leuke en soms ook bizarre constructies die zijn ontstaan door het eroderen van de verschillend lagen in de bergen. Nanouk shiet wat plaatjes, terwijl Karim tot de ontdekking komt dat hier niet alleen plaatjes worden geschoten. Overal liggen 9mm en 6mm patronen van vuurwapens. Het lijkt erop dat dit gebied door de lokale bevolking als een schietbaan wordt gebruikt. Nanouk ontdekt een aantal zeer unieke, onontdekte hoodoos. Niet zo raar, want de grootste is slechts 10 cm hoog.



Rond 1 uur s'middags vertrekken we weer. We besluiten de weg te verkennen die we dinsdag moeten rijden te verkennen. Dinsdag gaan we namelijk naar The Wave, een magische plek waar slechts 20 personen per dag worden toegelaten. Het startpunt van die tocht ligt aan een dirtroad en het kan geen kwaad om alvast te kijken in welke staat deze verkeert. Het is de laatste tijd erg droog geweest en de weg blijkt prima begaanbaar.

We hebben wat tijd over en gaan rond 3 uur op weg naar een plek die we 2 jaar geleden ook al hebben bezocht: The Rimrock Toadstools is een korte hike waarbij je terechtkomt op een plateau met...u raadt het al...hoodoos! Deze op paddestoelen lijkende creaties zijn ontstaan door de ongelijkmatige erosie van verschillende lagen materiaal. De hoedjes zijn van hard steen en de steeltjes van een veel zachtere zandsteen. Het eindresultaat is briljant. Twee jaar geleden hadden we pech en was het bewolkt, maar vandaag schijnt de zon en kunnen we dus een mooie zonsondergang tegemoet zien. Er zijn meerdere fotografen aanwezig en we worden iets later ook nog eens verblijd met een bezoek van 2 mormonen chicks die op weg zijn naar Phoenix. Ze zijn compleet het tegenovergestelde van wat ik mij had voorgesteld bij mormonen. Gewoon leuke, hippe meiden zonder gekke hoedjes en jurken. We kletsen, de fotografen nemen foto's en de tijd vliegt voorbij. We worden bovendien getrakteerd op een aantal prachtige wolken en als de zon is verdwenen lopen we tevreden terug naar de auto.

30 minuten later zijn we weer in Page (onze laatste avond daar). We eten voor de verandering eens niet bij de Dam Grill & Bar (where they serve dam good food) maar bij Ken's Old West, een soort cowboy restaurant. Het eten is ok, maar de bediening slecht. Geen aanrader, volgende keer gaan we gewoon weer naar the Dam Grill & Bar.

Om 10 uur liggen we al lekker in bed. De wekker hebben we voor de verandering maar eens niet gezet!

Zaterdag 18 oktober - De loterij en Lower Antelope Canyon

Om 6 uur gaat de wekker in Page, Arizona. We moeten haast maken als we voor 9 uur bij de Paria Ranger station van de BLM willen zijn. Deze ligt net over de staatsgrens in Utah, waar ze 1 uur voorlopen op Arizona.

Waarom we daarheen gaan? Nou, het zit zo: wij hebben 4 maanden geleden via een loterij op het internet een permit bemachtigd waarmee we dinsdag 21 oktober "The Wave" mogen bezoeken. Eigenlijk willen we reeds zondag of maandag naar the Wave zodat we iets eerder richting Las Vegas kunnen doorrijden.

Er worden slechts 20 permits per dag uitgegeven. Daarvan worden er 10 reeds 4 maanden vooraf via het internet verloot. De overige 10 permits voor een bepaalde dag worden de voorafgaande dag via een loterij op het kantoor van de Bureau of Landmanagement (BLM) verdeeld. En aangezien iedereen mag meedoen met de loterij besluiten we een kansje te wagen. Lukt het niet dan gaan we gewoon dinsdag naar the Wave, zoals oorspronkelijk gepland.

Als we om 8:40 bij de BLM aankomen is het een drukte van belang. Er blijken zich vandaag 40 mensen te hebben ingeschreven voor de 10 permits voor morgen (zondag). Wij schrijven ons ook in en om 9 uur begint de loterij. Dat gaat als volgt: iedereen die zich heeft ingeschreven en krijgt een nummer toegewezen. Vervolgens worden er evenzoveel balletjes met de corresponderende nummers in een handmatig bingo molentje gestopt. En dan begint men te draaien, net als bij de lotto. Eén voor één rolt er een balletje uit, wordt het nummer omgeroepen en hoor je ergens een vreugdekreet. Net zolang totdat alle permits zijn verdeeld. Helaas behoren wij niet tot de gelukkigen en vertrekken we weer richting Page.

Next stop: Lower Antelope Canyon! We zijn twee jaar geleden al een paar keer in het meer toeristische Upper Antelope Canyon geweest. Lower Antelope Canyon ligt in het verlengde daarvan en is wat dieper en daardoor lastiger toegankelijk. Maar het goede nieuws is dat je er zonder begeleiding in mag en zo lang als je wilt mage blijven fotograferen, mediteren, whatever...

Om 09:45 (Arizona time) dalen we af om meer dan 5 uur later weer te verschijnen.

Deze zogenaamde slotcanyon is indrukwekkend. Vooral als je bedenkt dat hier in 1998 elf toeristen om het leven zijn gekomen. Ze werden verrast door een flashflood en meegesleurd door het razende water. Twee van de lichamen zijn nooit gevonden. Gelukkig wordt het weerbericht scherp in de gaten gehouden en mag je tegenwoordig de canyon niet in als er binnen 8 mijl regen wordt verwacht.



Lower Antelope Canyon is niet zo fotogeniek als zijn broertje Upper Antelope Canyon. Maar toch weet Nanouk er een heleboel potentieel prachtige foto's te maken.



Als we terugkeren bij de auto besluiten we dat het leuk is geweest voor vandaag. We gaan op ons gemak naar ons hotel om het weblog bij te werken. om daarna te gaan eten bij de Dam Grill & Bar.

Vrijdag 17 oktober - Wahweap Hoodoo's

Zoals eerder vermeld hebben we donderdag 16 oktober onverwachts een rustdag ingelast. We waren allebei best wel moe en het vooruitzicht om al om 4:30 op te staan zagen we niet zitten. Dus hebben we donderdag wat kleren gewassen en geshopped (voorzover dat kan in Page - een plaatsje met 8000 inwoners).

Maar vrijdagochtend 4:30 gaat dan toch weer die verdomde wekker. We hebben 1.5 uur uitgetrokken voor de rit naar de Wahweap Hoodoos. Waarvan ongeveer 12 mijl in het donker over onverlichte en niet onderhouden dirtroads gaat. De routebeschrijving die we bij ons hebben is gelukkig nauwkeurig en de vele washes die we moeten oversteken staan allemaal droog. Dus is het gewoon een kwestie van alle grote stenen vermijden en zorgen dat onze Ford Exploder niet vast komt te zitten.

Slechts 10 minuten voor zonsopgang parkeren we de auto langs een droge wash die we vervolgens 20 minuten te voet moeten volgen in de richting van het zuiden. We zijn niet de eerste want er staat nog een Ford Exploder. Zo te zien iemand die hier heeft gekampeerd.

Tegen de tijd dat we bij de eerste groep hoodoos aankomen is de zon al wakker, maar dankzij een lage berg schijnt ze nog niet op de hoodoos zelf. Een duitse fotograaf staat al gereed met zijn apparatuur. Zoals we reeds vermoeden heeft hij de nacht in een tentje bij de auto doorgebracht, om er zeker van te zijn dat hij op tijd zou arriveren. Snel zet Nanouk de camera op het statief en zoekt ze de juiste compositie. Net op tijd, want terwijl ze nog bezig is verschijnen de eerste zonnestralen boven de berg en verlichten de Wahweap Hoodoos. Ondertussen is een derde fotograaf gearriveerd. Hij heeft geen 4-wheel drive auto en moest daarom 5 mijl lopen om hier te komen. Rare jongens (en meisjes) die fotografen!
Alledrie lopen ze snel heen en weer, op zoek naar die ene mooie shot.



Slechts 10 minuten hebben ze hiervoor de tijd. Daarna verdwijnen de hoodoo's in de schaduw achter een andere berg waardoor ze fototechnisch niet meer interessant zijn. Ik kan me voorstellen dat als je dit leest je bij jezelf denkt: die mensen zijn gek! Om 4:30 opstaan, bijna 2 uur rijden en 20 minuten lopen voor een schouwspel van minder dan 10 minuten! Ik kan het mij voorstellen, maar het is echt fantastisch om dit in werkelijkheid mee te maken.

We verkennen de rest van de omgeving en 2 uur later zijn we weer op weg naar de auto. Daar aangekomen praten we nog even met de duitse jongen die alleen op reis blijkt te zijn. Hij wil graag achter ons aan terug naar de highway rijden. Mocht hij vast komen te zitten (of als zijn Ford Exploder ontploft) dan staat hij er in ieder geval niet alleen voor.

We rijden terug naar Page en stoppen daar voor een late brunch.

Vanmiddag staat Alstrom Point op het programma. Dat is een mooie, hooggelegen plek bij Lake Powell (een enorm meer bij Page) van waaruit je de zonsondergang kunt fotograferen. Eigenlijk fotografeer je de andere kant op, waar een aantal mooie rotsen en bergen staan die als het meezit prachtig worden verlicht door de ondergaande zon. De rit naar Alstrom Point duurt normaalgesproken een uur. Maar aangezien er onderweg heel veel valt te zien en fotograferen doen wij er beduidend langer over.

Onderweg komen we van alles tegen. Ruige bergen met daarvoor enorme rotsblokken die ooit eens zijn "'afgebrokkeld". Om een indruk van de grote van de rotsblokken te geven hebben we er een zoek plaatje van gemaak .... zoek Karim.



Maar ook uitgestrekte "badlands". Dit zijn sterk geerodeerde, uit klei bestaande gebieden. De naam badlands hebben ze te danken aan het feit dat het terrein vaak moeilijk begaanbaar is.



Gelukkig hebben wij een goed onderhouden dirtroad ter beschikking zodat we zonder problemen onze tocht naar Alstrom Point kunnen voltooien.



We proberen een mooie plek te vinden om foto's te maken maar zonder al te veel success. Eigenlijk moeten we nog een paar kilometer doorrijden. Maar de weg wordt vanaf dit punt niet meer onderhouden en is dusdanig slecht dat we het niet aandurven met onze Ford Exploder. Overal liggen scherpe stenen en rotsen. Het idee om hier vast te komen zitten en de nacht te moeten doorbrengen spreekt ons niet aan. En dus moeten we het maar doen met het uitzicht wat we nu hebben. Geen probleem. Een dekentje op de grond, wat bier en snacks erbij en wij zijn helemaal happy. Laat die zonsondergang maar komen.
Helaas blijkt de door ons uitgekozen plek niet optimaal en de foto's zijn niet bijzonder doordat in het uitzicht sterke schaduwen in de wegzitten. Het begint al donker te worden als we de reis terug aanvangen. 20 mijl over dirtroads in het pikke donker.

Echt niet ideaal.

Terug in Page dumpen we onze koffers en camera's in het hotel en gaan snel door naar de lokale Sushi bar waar we de dag afsluiten met overheerlijke sashimi. Nooit gedacht dat ze in Page, Arizona goede sashimi kunnen maken!

Donderdag 16 oktober - Page, Arizona

Wegens gebrek aan activiteiten vandaag geen weblog. We hebben onverwachts besloten om een rustdag te nemen :-)

Doei!!!!

Woensdag 15 oktober - Zonsopgang in Bryce ... and more.

Vandaag staat de zonsopgang van Bryce Canyon o.a. op de planning. Dat betekent dat we weer lang voordat de zon opkomt moeten opstaan en dus gaat om 6.oo uur de wekker. We schieten wat kleren aan en gaan dik ingepakt (het vriest daarboven 5 graden) op weg.

We zijn mooi op tijd en stappen uit de auto, pakken de video camera, mijn rugzak, mijn camera's en mijn ......waar in m'n statief???????? Damnnnnnn, die ligt dus nog in het hotel. Jeeee, ik kan mij wel voor m'n kop slaan want no way dat je daar zonder statief een fatsoenlijke foto kunt maken. Ook sherpa Karim baalt want het is zijn taak om alles te dubbelchecken voordat we op pad gaan. Er zit maar 1 ding op en dat is 20 minuten terug rijden naar het hotel en vervolgens weer 20 minuten naar Bryce en zo geschiede. Terug in Bryce hebben we het schouwspel van licht gemist en staat de zon al in volle glorie te schijnen. Evengoed dalen we af maar voor Nook is de lol er zo wel een beetje af. Het is steil, koud en het licht is gewoon niet meer mooi als je niet op tijd bent omdat je de reflectie van de zon op tegenoverliggend zandsteen niet hebt. We zoeken naar de juiste hoekjes om toch nog iets van Bryce vast te leggen, zonder met de standaard kiekjes terug te keren (die heb ik al ;-) ).



Terug boven gekomen praat Karim even met een passerende Amerikaan terwijl Nook eindelijk een Chipmunk ziet die stil wil blijven zitten.



We gaan terug naar het hotel en pakken ons boeltje en nemen een ontbijtje .... uh eigenlijk brunch want het is al na 10 uur. Vervolgens gaan we op weg naar de Cottonwood Canyon Road. Dit is een dirt road van zo'n 40 mijl die door een heel mooi gebied gaat. Na ongeveer 10 mijl stoppen we voor de eerste attractie op de route: Grosvenor Arch. We zijn alleen en nemen de tijd voor wat kiekjes. Als we weg gaan staan er alweer 4 andere auto's met toeristen. Ach ja, dat heb je op dergelijke locaties.



Onderweg naar de volgende locatie en genietend van het werkelijk super mooie landschap en passeren we eindelijk die lang verwachte slang die we zo graag een keer willen tegenkomen. De auto gaat in z'n achteruit en we stappen uit. Bij het beestje aangekomen zien we dat hij op zijn rug ligt. Of hij ligt te zonnen, of hij heeft al een tijdje geleden het leven gelaten. Dat laatste blijkt het geval te zijn. We draaien hem terug op z'n buikje zodat hij evengoed toch nog even kan worden vastgelegd op de gevoelige sensor. Vergeet bijna te vertellen dat het weer geen ratelslang was en de lengte is niet meer dan een centimeter of 50. Net als 2 jaar geleden hopen we nog steeds op een (veilige) ontmoeting met een ratelslang, tarantula of schorpioen maar tot nu toe zit het nog niet echt mee :-)))



De Cottonwood Canyon Road loopt langs de Cockscomb, een langgerekt gebergte met, jawel, een "hanekam". Tenminste zo ziet een gedeelte van de bergen eruit.



Ons volgende doel is Yellow Rock, een hoger gelegen slickrock plateau waarvan een groot gedeelte geel is. Maar ook met veel rood en pastel gekleurd zandsteen. Het lijkt wel een patchwork deken. De tocht omhoog staat omschreven als een moeilijke hike waarbij een gravelpad van 45 graden moet worden overwonnen. We besluiten het toch te proberen, maar als we onder aan het pad naar boven komen zien we al gauw dat dit niet gaat gebeuren. Het pad mag eigenlijk niet die naam hebben en is inderdaad heel erg steil. No way dat Nanouk hier naar boven gaat en ook Karim moet toegeven dat het er pittig uitziet. Respect voor het oudere echtpaar welke we kort daarvoor nog tegenkwamen op de parkeerplaats. Zij hebben de tocht wel met goed gevolg afgelegd. Dat is dus het verschil tussen ervaren hikers en deze amateurtjes uit Nederland. We keren terug naar de auto en rijden een klein eindje verder naar een plek waar je het Yellow Rock plateau van een afstand kunt fotograferen. Ook leuk!...



De rest van de tocht levert nog een aantal leuke foto's op, maar naarmate we dichter bij het einde van de Cottonwood Canyon Drive komen wordt de weg een stuk slechter en de omgeving minder boeiend. We zijn blij met onze "high clearance" Ford Exploder en hebben nu al medelijden met het echtpaar dat ergens achter ons rijdt in een PT Cruiser. Ik hoop dat ze het einde van de weg hebben gehaald! Rond 7 uur s'avonds arriveren we in Page (Arizona) waar we de komende dagen zullen verblijven. Het blijkt er nog druk te zijn maar we weten een hotelkamer te vinden voor Woensdag en Donderdag in de Holiday Inn Express waar we 2 jaar geleden ook een paar nachten hebben doorgebracht. Vrijdag zijn ze al volgeboekt en zullen we 1 nachtje elders moeten slapen. Daarna zien we we wel weer. Onze planning voor de komende dagen ligt nog niet helemaal vast en we weten niet precies hoeveel dagen we hier blijven. Naast het hotel ligt een Mexicaans restaurant waar we onze buikjes rond eten. En nu maar weer naar bed want morgenochtend moeten we vroeg op om op tijd bij de Wahweep Hoodoos te zijn. Wat dat zijn? Dat zien jullie hopelijk in het volgende weblog. Welterusten!

Dinsdag14 oktober - Bryce Canyon (revisited)

En weer gaat de wekker....dit keer om 07:30....niet slecht! De origineel geplande tocht naar Neon Canyon (7 mijl heen, 7 mijl terug) gaat niet door en dus hebben we een alternatief plan bedacht. We gaan vanmorgen naar de Petrified Forest net buiten Escalante (waar we vannacht hebben geslapen). Een Petrified Forest is een gebied waar een grote hoeveelheid versteende boomstammen of delen daarvan zijn terug te vinden. Er zijn meerdere theorieen die dit natuurverschijnsel proberen te verklaren. Mijn theorie is vrij eenvoudig. Het Engelse woord petrified betekent doodsbang. Ik denk dat miljoenen jaren geleden in dit gebied dinosaurussen leefden die de bomen regelmatig lieten schrikken. De bomen waren doodsbang voor de dinossaurussen en schrokken zich de tering waardoor ze versteend van angst omvielen. En zo onstond de Petrified Forest. Simpel toch?
Het hele gebied ligt bezaaid met stukken versteend hout. Varierend van hele kleine stukken tot halve boomstammen. Moeilijk om fotografisch vast te leggen, tenzij je inzoomt op de details.



Na een paar uur te hebben rondgezworven rijden we door richting Bryce Canyon. We zijn hier twee jaar geleden ook al geweest en het lag dit keer niet in de planning. Maar doordat de tocht naar Neon Canyon niet doorgaat hebben we wat tijd over. En Bryce blijft een mooie lokatie om te bezoeken. Vlak voor Bryce besluiten we te stoppen in het plaatsje Tropic, om te lunchen. Hier hebben we twee jaar geleden overnacht en gegeten. Naast het motel waar we destijds hebben geslapen ligt een restaurant waar we toen ook hebben gegeten. Als we het restaurant binnenstappen worden we onmiddelijk herkend door een Amerikaanse dame. Zij was één van de hikers waar we gisteren een tijdje mee hebben staan kletsen op de parkeerplaats bij Sunset Arch. Wat blijkt: zij is de eigenaresse van het restaurant. En haar man, die we gisteren ook hebben ontmoet, is de eigenaar van het motel waar we 2 jaar geleden hebben overnacht. Als we zitten te lunchen komt hij spontaan een praatje maken. Gisteren was al duidelijk geworden dat hij een fanatiek fotograaf is en we praten over van alles en nog wat. Hij vertrekt om een paar minuten later terug te komen met een A3 print van één van zijn eigen foto's van een nabij gelegen canyon. Nanouk legt uit hoe hij de overbelichte delen van de foto zou kunnen compenseren door een zogenaamde HDR foto te maken. Hij is dusdanig onder de indrukt dat hij ons uitnodigt om volgend jaar een weekje gratis te komen logeren en samen op pad te gaan, als Nanouk hem in ruil daarvoor Photoshop lessen wil geven. Klinkt als een goede deal! Even later vertrekt hij weer en als we willen afrekenen voor de lunch krijgen we van de serveerster te horen dat de lunch "on the house" is. We protesteren maar zonder succes en laten een flinke fooi achter.

Ondertussen is het al 3 uur geweest en we moeten maar eens richting Bryce canyon. Na een rit van 20 minuten en 25 dollar lichter staan we bij Sunset Point. Het is erg druk en je kunt duidelijk merken dat het seizoen nog niet voorbij is. Onderweg heeft Karim nog even een Navajo fluit gekocht. Volgens de man waarvan we hem hebben gekocht heb je geen muzikale skills nodig om op een Navajo fluit te kunnen spelen. Perfect voor Karim dus!

We lopen vanaf Sunset Point, via de Navajo Loop Trail, Bryce Canyon in. Daar waar het zonlicht wordt weerkaatst op de zandsteen wanden onstaat een dieprode en gele gloed.



Naarmate de zon verder wegzakt worden de kleuren steeds intenser. Nanouk schiet heel wat foto's en is tevreden met het resultaat. Op de terugweg naar ons motel in Tropic zien we plotseling dat het volle maan is en dat dit een prachtig plaatje oplevert boven Bryce Canyon. En dus scheuren we terug naar Sunset Point om op de valreep nog wat foto's van dit fraaie schouwspel te maken.



Uiteindelijk zijn we pas om 8 uur in het motel. Even opfrissen, eten en weer terug naar onze kamer om de foto's te bekijken en het weblog bij te werken. Morgen staan we extra vroeg op om de zonsopgang boven Bryce te gaan bekijken. Hopelijk levert dat weer een aantal fraaie foto's op. We zullen zien.

Maandag 13 oktober - Sunset Arch

We beginnen vandaag rustig aan. De wekker gaat pas om 7:30 en na een gezond ontbijtje (havermout) checken we uit de Boulder Mountain Lodge. Vanuit Boulder rijden we naar Escalante over een weg genaamd Hell's Backbone. Deze gravelweg is 30 mijl lang en voert dwars door Dixie National Forest. Vroeger was dit de enige verbindingsweg tussen Boulder en Escalante. Het is een prachtige weg die hoog door de bergen loopt. De natuur is hier weer compleet anders en we wanen ons in een ander deel van de VS. De spierwitte aspen bomen lijken wel gelatexed.



En je komt er idyllische beekjes tegen.



We stoppen af en toe om wat foto's te maken en doen ruim 2.5 uur over de 30 mijl.

In Escalante aangekomen stoppen we even bij een tankstation alvorens op pad te gaan naar Sunset Arch. Om deze te bereiken moeten we ruim 40 mijl afleggen over de Hole-in-the-Rock road, ook weer een gravel en dirt road. De weg is de eerste 10 mijl prima te doen maar daarna zwaar irritant door de vele ribbels die de auto doen rammelen. het lijkt wel alsof onze Ford Exploder uit elkaar gaat vallen, zo erg voelt het aan. Pas op de terugweg komen we er achter dat je gewoon flink wat gas moet geven. Dan voel je de oneffenheden niet meer. We doen ruim 2 uur over de rit naar de parkeerplaats en startpunt van de hike naar Sunset Arch. We kletsen even met een groep Amerikanen die net terug komen van hun hike en beginnen dan aan de wandeling naar de arch. Het is een klein half uur wandelen, voornamelijk heuvelafwaarts.
Rond 16:30 staan we aan de voet van Sunset Arch en het wachten is nu op de zonsondergang. We drinken een biertje (it's Miller Time!) en kijken een beetje rond. Nanouk schiet alvast wat plaatjes terwijl Karim een andere arch iets verderop gaat onderzoeken. Vlak voor zonsondergang verschijnen er nog 2 fotografen, Duitsers die een paar mijl verderop aan het kamperen zijn. Driftig lopen de 3 fotografen te zoeken naar de juiste compositie om hun foto bijzonder te maken. Helaas valt de zonsondergang een beetje tegen. Sluierbewolking zorgt ervoor dat de zon te snel in sterkte afneemt, waardoor het licht niet zo mooi is. Nanouk is blij dat ze iets eerder bij Sunset Arch was want daardoor heeft ze toch nog een paar mooie foto's kunnen maken.



De tocht terug naar de auto is voornamelijk heuvelopwaarts en Nanouk heeft er moeite mee. We besluiten dan ook ter plekke de tocht van 14 mijl die morgen op de planning staat (Neon canyon) te schrappen. Dat gaat ze nooit redden. tegen de tijd dat we bij de auto aankomen is het al donker aan het worden en we moeten nog 40 mijl terugrijden over die waardeloze weg. Met groot licht en ver-stralers aan racen we terug. 1 uur en 20 minuten later staat onze Ford Explorer weer op asfalt en leggen we laatste paar mijl af naar het plaatsje Escalante. Gelukkig hebben we al een motel geboekt. terwijl Karim gaat inchecken regelt Nanouk een tafeltje bij een lokaal restaurantje. Het is al 20:30 en we zijn net op tijd. De meeste restaurants sluiten hun keuken om 21:00. Twee salades en een paar biertjes later stappen we onze motelkamer binnen en beginnen aan het weblog.

Zondag 12 oktober - Zebra Slot Canyon

Om 6:30 gaat de wekker weer. Ergens laat in de nacht is de electriciteit uitgevallen en daarmee ook onze electrische kachel en het licht. Gelukkig hebben we nog een mini LED lampje die we bij WalMart hebben gekocht voor onze overnachting in de auto, bijna een week geleden. Bij het zwakke schijnsel van dat lampje kleden we ons snel aan en laden alles weer in de auto. We gaan vandaag Zebra slot canyon bezoeken. Een slot canyon is niets meer dan een hele smalle doorgang tussen twee bergwanden. In sommige slot canyons vertonen de zandsteen wanden prachtige kleuren in combinatie met fascinerende lijnen. Deze ontstaan doordat regenwater uit de bergen via een brede wash (tijdelijke rivier) door de smalle canyon geperst wordt. Dat gebeurt alleen in geval van hevige regenval. En als dat gebeurt wil je niet in de smalle canyon zitten want je overleeft het niet. Regelmatig komen er mensen om in slot canyons omdat ze het weer niet goed in de gaten houden en verrast worden door het water. Onze eerste stop is daarom ook het lokale ranger station. Daar kunnen ze ons vertellen of het vandaag veilig is om Zebra slot canyon in te gaan. Dat blijkt inderdaad het geval te zijn en na een hartig ontbijt van oatmeal en toast vertrekken we richting de canyon. We parkeren de auto aan het begin van de trail naar de canyon, op 'Hole in the Rock" road. De tocht van 3 mijl gaat voorspoedig en we weten Zebra slot canyon zonder al te veel problemen te bereiken. Het is een zeer smalle canyon en al gauw moeten we ons zijwaarts, langs de wanden schrapend, voortbewegen. Af en toe is het zo smal dat je zelfs je voeten niet meer kunt neerzetten en moet gaan "schoorstenen", oftewel je zelf aan beide kanten afzetten tegen de canyon wand om op die manier verder te komen. Nanouk is tevreden over de kleuren en de lijnen van de canyon en weet (met moeite) haar statief te positioneren en wat foto's te maken.

We lopen verder naar de "Tunnel", een paar mijl verderop. Dit is een kort canyon die vrijwel geheel gesloten is van boven, wat de naam verklaard. Niet zo interessant als Zebra maar wel leuk om te zien. het is ondertussen 3 uur s'middags en we gaan terug naar de auto. De terugtocht lijkt veel langer dan de heenweg en tegen de tijd dat we bij de auto aankomen hebben de heupen van Nanouk het opgegeven. Onze GPS geeft aan dat we 15 kilometer hebben gelopen. We rijden terug naar Escalante om alvast een motel te boeken voor maandag en dinsdagavond, want we hebben nog een aantal activiteiten op het programma staan hier in de omgeving. Daarna rijden we naar the Boulder Mountain Lodge. Karim gaat lekker bubbelen in de hottub terwijl Nanouk uitgebreid gaat douchen en zichzelf weer omtovert tot een meisje. Om 8 uur s'avonds schuiven we aan in Hell's backbone Grill voor wat de beste maaltijd van onze reis zou moeten worden. Het eten is inderdaad heerlijk, behalve het hoofdgerecht van Nanouk. De forel is een beetje droog (edit Nanouk: een beetje erg droog, ik kreeg het nauwelijks weggeslikt!). We ronden de avond af met een gedeeld toetje: chocolate custard, een soort chocolade mousse met een vleugje chimayo chili poeder (award winning!). Heerlijk! We zoeken ons bedje op en vallen om 11:00 uur in slaap....

Zaterdag 11 oktober - Cathedral Valley Drive

Om 6:30 gaat de wekker. Vandaag gaan we de Cathedral Valley Drive doen. Dat is een rondrit van 60 mijl door Capital Reef National Park die alleen kan worden gedaan met een "high-clearance" vehicle. Het startpunt en eindpunt liggen 7 mijl van elkaar verwijderd en je kunt kiezen welke kant je op wilt rijden. Wij willen starten met de zon in onze rug, maar dat betekent dat we op het einde een rivier moeten oversteken om terug op de weg te komen. En dat is soms niet mogelijk. Dus lijkt het ons verstandig om eerst even te kijken of dat gaat lukken, zodat we aan het einde van de dag niet nog eens 60 mijl terug moeten rijden! De eerste helft van de oversteek gaat goed. Maar als we aan de tweede helft beginnen wordt het al wat dieper. Het water staat op een gegeven moment tot aan de rand van de deur en verdergaan lijkt ons niet verstandig. We rijden achteruit weer de rivier uit. Ok, wijziging van plan. In plaats van de volledige rondrit te doen gaan we gewoon via de andere ingang 30 mijl het park in en rijden vervolgens weer dezelfde weg terug. Op die manier kunnen we toch nog veel van de highlights van Cathedral Valley zien. Temple of the Sun en Temple of the Moon zijn twee prachtige alleenstaande rotsen die vanaf de bodem van de vallei de lucht in lijken te schieten. Vlakbij bevindt zich Glass Mountain, wat lijkt op een enorme stapel glasscherven. In werkelijkheid zijn het pure gypsum kristallen die lang geleden, toen dit gebied nog een binnenzee was, naar de bodem zijn gezakt en samengeperst.



Het waait behoorlijk en omdat de bodem droog is waait er flink wat stof door de vallei. Jammer, want dat maakt het moeilijker om foto's te maken. Het wordt zelfs zo erg dat er we op een gegeven moment in een ware zandstorm terechtkomen en het zicht wordt gereduceerd tot nihil.



Rond 2 uur zijn we weer terug bij het startpunt en hebben we in totaal 60 mijl afgelegd door een rauw maar schitterend landschap waar je ook zomaar een dode koe kunt tegenkomen.



Next stop: Hickman Bridge. Volgens onze reisgids is dit een "easy hike" naar een zogenaamde natural bridge (een brug van steen, door de natuur gevormd). Je kunt ook nog een alternatieve trail lopen waarbij je een mooi uitzicht hebt op een fotogenieke pyramide-vormige rots. De eerste trail (naar de brug) blijkt niet zo easy te zijn en benen en heupen van Nanouk willen niet meer. We hernoemen deze Hickman trail toepasselijk de "Krijg de hik man!" trail. We besluiten de tocht af te breken en door te rijden naar onze volgende bestemming. Boulder (Utah, niet te verwarren met Boulder, Colorado) ligt op een klein uur rijden van de "Krijg de hik man!" trail. De tocht er naartoe gaat over weg die op het hoogste punt 9600 feet (ongeveer 3200 meter) bereikt. De temperatuur zakt naar -1 Celcius maar we stappen toch af en toe even uit om van het uitzicht op de vallei te genieten.In Boulder aangekomen blijken alle (drie) motels te zijn volgeboekt. We wilden dolgraag in The Boulder Mountain Lodge overnachten, omdat we daar 2 jaar geleden erg goede herinneringen aan hebben overgehouden. Het bijbehorende Hell's Backbone Grill is zelfs voor Nederlandse begrippen een uitstekend restaurant en heeft diverse prijzen in de wacht gesleept. Schijnbaar weet heel de VS dit ook en het is volgeboekt. Damn...dat betekent dat we door moeten rijden naar Escalante, 28 mijl verderop. Geen ramp, want daar moeten we toch morgen in de buurt zijn. De Boulder Mountain Lodge blijkt wel de volgende dag plek te hebben en we boeken dus alvast een kamer en een tafel in het resturant. In Escalante aangekomen begint het erop te lijken dat we weer in de auto zullen moeten slapen. Alle motels (en dat zijn er veel) zijn volgeboekt. Dat geldt ook voor alle cabins op de campings. We gaan van motel naar motel maar overal zien we al "No vacancy" staan. We strijden met een Aziatisch stel om als eerste bij de receptie van een Bed & Breakfast te komen in de hoop dat daar nog een kamer beschikbaar is. Maar ook die is volgeboekt. Het laatste motel waar we binnenstappen kan ons ook niet aan een slaapplaats helpen, maar de eigenaar weet dat 1 van de campings over drie cabins beschikt die niet worden geadverteerd. Wellicht dat zij nog plek hebben. We hebben geluk...er is nog 1 cabin beschikbaar! Een kleine houten cabine met een bed, meer is het niet. Geen verwarming, maar aangezien het zeer koud wordt deelt de campingbaas extra dekens uit en krijgen we zelfs een kleine electrische verwarming. Een lokaal restaurant is onze volgende bestemming en na een pizza en een paar biertjes gaan we terug naar onze knusse cabine om daar onder 3 lagen dekens te kruipen.

Vrijdag 10 oktober - Natural Bridges National Monument

Om 5:45 s'morgens staat Nanouk al te douchen terwijl Karim zich nog eens lekker omdraait in bed. We willen op tijd weg want vandaag staat een hike van 5.5 mijl op het programma in Natural Bridges National Monument. Dit is een gebied waar het water door de jaren heen de rotsen dusdanig heeft geerodeerd dat er een aantal indrukwekkende stenen bruggen zijn ontstaan.

We ontbijten bij het benzinestation naast het motel en beginnen dan aan de rit naar Natural Bridges. Onderweg moeten we stoppen voor een aantal overstekende herten, maar verder is het een doodnormale rit door een heel mooi landschap.

Bij Natural Bridges aangekomen informeren we eerst bij de visitors center naar de weersverwachting. Als je gaat hiken in een canyon is dat het eerste wat je moet doen. Een regenbui 8 kilometer verderop kan namelijk al zogenaamde flash floods ten gevolge hebben. Niet handig als je op dat moment in de canyon loopt...het water wordt namelijk met grote kracht door de canyon geperst en sleept alles wat het tegenkomt met zich mee.

Het weer is goed en we kunnen dus op pad. Volgens de aanwijzingen die we hebben meegekregen uit onze reisgids is de hike tussen Sipapu Bridge en Kachina Bridge eenvoudig. Dat zal best wel, maar wat de schrijver is vergeten te vertellen is dat de afdaling stijl en smal is. De hoogtevrees slaat bij Nanouk al snel toe en we moeten de afdaling afbreken. Teleurgesteld gaan we terug naar de auto en beginnen aan de 9 mile loop drive, een rondrit voor bejaarden en gehandicapten, waarbij je alle natural bridges van bovenaf kunt bekijken. Niet ideaal voor fotografie. Als we bij Kachina Bridge aankomen besluit Karim toch maar naar beneden te hiken terwijl Nanouk van bovenaf wat plaatjes schiet. Binnen een half uur is Karim beneden geweest, heeft hij wat videobeelden gemaakt en is weer terug naar boven gelopen.

We rijden door naar de derde natural bridge, Owachomo. Nanouk heeft weer wat moed verzameld en stelt voor om de hike naar de voet van deze kolossale bridge te proberen. Dat blijkt een goed plan te zijn want de wandeltocht naar beneden is een eitje en het uitzicht op de brug is van onder subliem.

We schieten wat foto's en lopen weer naar boven. Ondertussen is het alweer 1 uur s'middags, we moeten verder. Onze volgende bestemming is Capitol Reef National Park en we willen een scenic route nemen waarbij je met een ferry Lake Powell oversteekt. De laatse boot gaat om 4 uur s'middags en we moeten nog een eindje rijden. De rit naar Halls Crossing (vertrekpunt van de ferry) is schitterend. Het terrein veranderd continu en de schoonheid is verpletterend. Wat een prachtig land!

We zijn ruim op tijd bij de ferry, welke iets later dan gepland vertrekt vanwege de harde wind. Maar net na 5 uur s'middags staan we aan de overkant van Lake Powell, bij Bullfrog. Van hieruit kun je de "gewone" weg richting Capital Reef nemen, maar je kunt ook een scenic byway pakken. Dit is een ordinaire zandweg van 30 mijl die dwars door het ruige landschap van de staat Utah loopt. Uiteraard pakken we deze zandweg, die erg lastig kan zijn als het heeft geregend. Het is al weken droog en zelfs de delen waar je normaal gesproken door een laagje water moet rijden zijn kurkdroog. We kunnen dus behoorlijk doorrijden. TomTom geeft aan dat we pas om 21:50 op de plaats van bestemming zullen aankomen, maar we hebben de afgelopen dagen gemerkt dat TomTom er compleet naast zit met de inschatting van de benodigde reistijd. Zelf denken we rond 19:30 uur bij het volgende motel te zijn. En dat blijkt te kloppen. Het Best Western motel heeft gelukkig nog kamers beschikbaar en we sjouwen onze koffers en foto apparatuur voor de zoveelste keer vanuit de auto naar de kamer. Het restaurant van de Best Western straalt evenveel gezelligheid uit als een turkse gevangenis in de maand juli, en dus steken we de weg over om in een lokale bar wat te eten. Twee kleine pizza's later zitten we weer in onze hotelkamer en kunnen we foto's uitzoeken en het weblog bijwerken. We zien dat er weer wat nieuwe commentaren zijn geplaatst (bedankt!) en dat bij sommige mensen het reisvirus ook weer begint toe te slaan. Leuk om te zien dat het weblog daadwerkelijk wordt gelezen, ook al is het in eerste instantie als een geheugensteun voor onszelf bedoeld. Terwijl ik dit type is het bijna middernacht en ligt Nanouk al te slapen. Ik denk dat ik ook maar mijn mandje inkruip. Morgen gaat om 6 uur de wekker en staat rondrit van 60 mijl door Cathedal Valley op het programma. Dat worden vast weer een paar mooie foto's. Welterusten!

Donderdag 9 oktober - Canyon de Chelly

Vandaag zijn we op ons gemak opgestaan (8 uur). Na het ontbijt bij de Thunderbird Lodge checken we uit en gaan op pad. Er staan vandaag 2 "excursies" op het programma. Vanmorgen gaan we naar een afgelegen arch (Hope Arch) en vanmiddag naar canyon de Chelly (spreek uit sjee).

De rit naar Hope Arch begint rommelig. Karim heeft de aanwijzingen niet goed gelezen en we zoeken ons suf naar een afslag op 3.2 mijl van een bepaald punt, in plaats van 2.3 mijl. Na een paar keer op en neer rijden ontdekt Nanouk de fout, geeft ze Karim een standje en kunnen we alsnog op weg naar Hope Arch. We volgen een zogenaamde jeep-track (niet meer dan een karrespoor) en na ongeveer 9 mijl parkeren we de auto zo dicht mogelijk bij Hope Arch. Zodra we uitstappen worden we welkom geheten door paardevliegen en rode mieren. Ze werken samen, en terwijl een paardevlieg Nanouk in haar nek prikt kruipt ondertussen een dikke mier in haar sok. Na wat gevloek en getier kunnen we beginnen aan de laatste meters naar Hope Arch. Ze is de moeite waard en Nanouk heeft weer wat mooie foto's kunnen maken terwijl Karim verstoppertje speelt in de arch (kun je hem hieronder zien staan?)



Tegen de tijd dat we terug zijn in Chinle is het al bijna 2 uur s'middags. We rijden snel door naar de North Rim van canyon de Chelly om een aantal look-out points te bezoeken. De meest indrukwekkende is Mummy Cave overlook. Van hieraf kijk je mooi neer op de ruines van een oude nederzetting van de Navajo indianen, in de canyon.



We rijden trug naar Chinle en volgen nu de South Rim road. Ons doel is de White House overlook omdat je vanaf dit punt naar beneden kunt hiken, de canyon in. Het pad naar beneden is goed te doen maar sommige stukken zijn erg smal. En voor iemand met hoogtevrees (zoals Nanouk) blijft het iedere keer weer een uitdaging om beneden te komen. Wonder boven wonder gaat het vandaag erg goed. Karim loopt voorop en Nanouk volgt, terwijl ze zich met één hand aan de monopod van Karim vasthoudt. Na een half uur lopen zitten we 600 feet lager, op de bodem van de canyon bij de ruines van de White House Navajo nederzetting. De ruines zijn op zich erg mooi, maar veel indrukwekkender is de rotswand waar ze onder staan. Prachtige strepen kleuren de wand en geven deze een extra dimensie.



Het licht is nog erg fel en we besluiten te wachten tot de zon wat lager staat, in de hoop een mooie rode gloed op de ruines te zien. Na 2 uur wachten verdwijnt de zon bijna achter de wand van de canyon en het licht is er niet veel beter op geworden. We besluiten daarom terug te gaan. Over een uur gaat de zon echt onder en we willen voor die tijd weer boven zijn.
De tocht naar boven is zwaar maar verloopt zonder problemen Gek genoeg komen we onderweg naar boven nog een redelijk aantal mensen tegen die op dat moment nog naar beneden gaan. Die moeten dus straks in het donker weer naar boven. Zij liever dan wij! Nanouk is heel trots op haarzelf. Ze is geen enkele keer in paniek geraakt tijdens de afdaling en de klim. Zelfs niet toen het pad heeeeeeel smal werd. Mooi toch!

Terug bij de auto staan we voor een dilemma. Rijden we nu naar onze volgende bestemming (Natural Bridges National Monument) of blijven we in Chinle overnachten? Het is al 18:30 en de zon gaat zo onder. Dat betekent dat we het grootste deel van de reis naar Natural Bridges in het donker zullen moeten rijden. We besluiten in ieder geval een deel van de rit (120 km) vanavond nog te doen. Het plaatsje Bluff ligt niet zo heel ver van onze eindbestemming en heeft voldoende motels, dus dat wordt ons doel. De rit er naartoe is niet zo interessant, onder andere omdat het al donker is en we dus niet kunnen genieten van de omgeving.

Als we net na 9 uur s'avonds in Bluff aankomen blijkt het druk te zijn. het eerste motel zit vol en volgens de eigenaar is er nog maar 1 motel welke kamers beschikbaar heeft. Snel rijden we daar naartoe en checken in. Nu nog eten zien te vinden. Volgens de eigenaresse van dit motel gaan de meeste restaurants om 9 uur dicht, maar als we snel zijn dan hebben we kans dat een restaurantje vlakbij ons nog wil voeden. En dus scheuren we daarheen in onze Ford Exploder. Inderdaad, ze gaan normaal om 9 uur dicht maar omdat het nog zo druk is willen ze ons met alle plezier ontvangen. We bestellen allebei een heerlijke salade met homemade blue cheese dressing, drinken een biertje en gaan vervolgens terug naar het motel om te slapen. Het weblog bijwerken gaat niet omdat we in de haast het wachtwoord van het wireless netwerk zijn vergeten te vragen. Dan maar slapen...ook leuk!

Nog even dit...

We hebben een setting in ons weblog aangepast zodat nu iedereen zonder te registreren commentaar kan plaatsen. Dus kom maar op met al jullie reacties en verzoekjes. Wil je dat Karim gaat basejumpen in de canyon? Of dat Nanouk gaat touwtje springen met een ratelslang laat ons dat dan even weten :-))).

Bisti Badlands en op weg naar Chinle

Woensdag 8 oktober

Het is nu 06:50 en we hebben net ons ontbijtje achter de kiezen (powerbars en een blikje Starbucks Doubleshot koffie, koud uiteraard). Wat een nacht was dat. De temperatuur daalde tot 4 graden celcius en onze goedkope Walmart slaapzakken waren daar niet tegen opgewassen. We hebben het koud gehad...heel erg koud. Nanouk had het zelfs zo koud dat we om 2 uur s'nachts de koffers van de voorstoelen hebben gehaald om extra kleding te pakken. Dit doen we dus niet meer...althans niet met deze "mooi weer" slaapzakken.

Om 6:00 uur hebben we de motor aangezet om de auto op te warmen en het is nu behagelijk. We zijn lekker opgewarmd en het wordt al licht. Over niet al te lange tijd zal de zon haar gezicht laten zien. We gaan de auto maar weer ombouwen voordat we gaan lopen.

Onze Oostenrijkse buren zijn ondertussen ook wakker en klaar om te vertrekken. Zij gaan de zonsopgang elders bekijken. Als ze weg zijn gaan wij weer op pad met als doel de zogeheten "Cracked Eggs" te vinden. Dit zijn grote stenen die zijn gebarsten en uit elkaar gevallen. Ze schijnen op gebarsten eieren te lijken...vandaar de naam Cracked Eggs. Onze buren hebben ons gisterenavond de GPS coordinaten gegeven dus we moeten ze kunnen vinden.

Als we vertrekken is het licht. De zon is nog niet te zien en het is nog best wel koud. Maar na een klein half uurtje lopen wordt het warmer en kunnen de handschoenen uit. Even later volgen onze jassen. Het is moeilijk te geloven dat we een paar uur geleden nog lagen te verkleumen in de auto. Onze eerste stop is een grote groep grillige Hoodoos.



De Cracked Eggs moeten hier niet al te ver vandaan liggen maar hoe we ook zoeken, we vinden ze vooralsnog niet. Het lijkt erop dat de GPS coordinaten niet helemaal correct zijn. Maar onze zoektocht leidt ons wel naar allerlei andere prachtige gebieden die we zelf maar van namen voorzien.

Circles - een gebied met allerlei prachtige circelvormige lijnen.



Cemetery - een verzameling van dicht op elkaar gepakte hoodoos die doen denken aan een rommelige begraafplaats en waar in de buurt ook een paar prachtig versteende boomstammen te zien zijn.



Na een paar uur ronddwalen besluiten we terug te gaan naar de auto. Op de terugweg zien we een echtpaar foto's maken in een gedeelte die wij op de heenweg ongemerkt zijn gepasseerd (niet moeilijk met alle heuvels en zijtakken). We lopen naar ze toe en wat denk je....ze zijn bij de Cracked Eggs! Het blijken Duitsers te zijn, uit Hamburg, en zij hebben wel de juiste GPS coordinaten bij zich. Na een tijdje kletsen en ervaringen uitwisselen gaan zij weer verder het gebied in. Wij fotograferen en filmen nog een tijdje bij de Cracked Eggs en lopen dan weer richting auto.



Onderweg komen we weer allerlei nog niet eerder opgemerkte sculpturen tegen en de terugweg duurt dan ook langer dan gepland. Bijna bij de auto aangekomen zien we een oudere Amerikaanse vrouw de Bisti Badlands inlopen. Ze vraagt of we een kaart hebben want ze heeft geen idee hoe ze moet lopen. Zelf heeft ze geen kaart en geen GPS bij zich. Niet eens een kompas! Niet slim in een gebied zoals de Bisti Badlands waar geen paden of trails zijn te vinden en je zonder problemen kunt verdwalen. We voorzien haar van wat aanwijzingen en ze vertrekt weer. We gaan de komende dagen proberen om het nieuws in de gaten te houden want het zou ons niet verbazen als ze verdwaalt.

Terug bij de auto kijken we even op de GPS hoe ver we gisteren en vandaag hebben gelopen. 22 kilometer in totaal...9 kilometer gisteren en 13 vandaag. Niet slecht voor een stelletje amateur-hikers! Ok, ik geef toe dat we kapot zijn. Maar wat wil je als je allebei met een rugzak met fotoapparatuur en eten en drinken loopt te sjouwen.

We eten en drinken wat en vertrekken dan richting Canyon de Chelly welke 190 kilometer verderop ligt. Het was eigenlijk de bedoeling om daar later op de middag te fotograferen omdat het licht rond die tijd perfect is. Maar TomTom geeft aan dat we daar pas rond 18:30 aankomen. En aangezien we moe zijn besluiten we een motel daar in de buurt op te zoeken. Het dichtstbijzijnde plaatsje is Chinle en daar zouden we iets moeten kunnen vinden.

De rit naar Chinle is erg mooi. Het eerste stuk gaat over zogenaamde Indian Service Routes. Dit zijn zandwegen die het reservaat van de Navajo indianen doorkruisen. Grappig genoeg kent TomTom al die zandwegen ook en we navigeren zonder problemen er doorheen. Als we weer op het asfalt terechtkomen begint de weg te klimmen en verandert het dorre landschap vrij plotseling in een bosrijk gebied. Plotseling ziet Nanouk een afslag die haar bekend voorkomt. Het is een klein zandpad waarover ze tijdens de voorbereidingen heeft gelezen en welke zeer mooi zou moeten zijn. Karim is iets te laat met reageren en we rijden er voorbij. Geen nood, even later kunnen we langs de kant stoppen en keren. Als we de auto hebben gekeerd en weer terug de weg oprijden klinkt er een bizar geluid achter de auto. Damn...het lijkt wel alsof we een lekke band hebben. Zo voelt het ook. We stoppen de auto en gaan kijken. Geen lekke band, maar een dik plakkaat vers teer zit aan één van de achterbanden geplakt. Een klein eindje terug zijn ze bezig om het asfalt te vernieuwen en waarschijnlijk hebben ze wat teer gemorst op de plek waar wij zijn gekeerd. Een dikke zwarte brei druipt van de band af. Gelukkig passeert op dat moment een Wildlife & Fishing Ranger (een soort boswachter, maar hij lijkt niet op Paulus) die stopt om ons te helpen. Hij heeft een schep en daarmee verwijderen we zo goed en zo kwaad als het kan de teer van de banden. De rest moeten we er maar af rijden. We bedanken de amerikaanse versie van Paulus voor zijn hulp en rijden alsnog het pittoreske zandpad op. Het is inderdaad een leuk weggetje die weer aansluit op de doorgaande weg naar Chinle.



Vlak voordat we in Chinle aankomen stoppen we nog even bij een look-out point van Canyon de Chelle. Het licht is niet geweldig maar de Canyon zelf is indrukwekkend diep. Heel ver beneden loopt een jeeptrack die naar een aantal oude indianen ruines leidt. Daar gaan we morgen waarschijnlijk naar toe.

Ondertussen is het al 18:30 en we moeten nog een hotel zien te vinden. Volgens TomTom is de dichtsbijzijnde hotel 91 km van Chinle verwijderd en Nanouk begint nu te twijfelen of ze haar huiswerk wel goed heeft gedaan. Er zou volgens haar research minstens één hotel in het stadje moeten zijn. Het stadje blijkt een dorp te zijn... maar de opluchting is groot als we aanwijzingen naar een lodge tegenkomen. Het blijkt de enige slaapplaats in de omgeving te zijn en ziet er prachtig uit. De lodge wordt gerund door de Navajo Indianen. Niet goedkoop maar wel mooi. Als we zijn ingechecked gaan we snel iets eten in de cafetaria bij de lodge. Het eten is eenvoudig maar lekker. Karim neemt druiven als toetje en Nanouk... een bord friet met mayo. Veel Hollandser kan het niet. Terug naar de kamer om het weblog bij te werken en dan lekker naar bed.

Ps. Ik (Nook) ben een beetje onzeker over mijn foto's. Ik werk hier op een zeer klein niet al te best scherm en kan dus de komende tijd de boel niet echt goed inschatten. Vergeef me als de foto's te donker, te licht of een verkeerde kleur hebben ;-).

Bisti Badlands

Dinsdag 7 oktober

Vandaag en morgen staan de Bisti Badlands op het programma. Dit is een afgelegen wilderness gebied welke zich ver van de bewoonde wereld bevindt. Het dichtsbijzijnde stadje is Farmington en dat ligt op zo'n 65 km afstand er vandaan. Niet handig als je s'middags laat en de volgende dag s'ochtends vroeg foto's wilt maken. Dus stoppen we onderweg in Grants om 2 slaapzakken en goedkope matjes te kopen. Zo kunnen we de nacht in de auto doorbrengen en hoeven we niet in het donker te rijden. De Walmart heeft alles wat we nodig hebben voor een nacht kamperen, inclusief kant-en-klare zakken Ceasar Salad. Wij zijn er dus klaar voor! Rond 3 uur s'middags komen we aan bij de Bisti Badlands. Het ligt een paar mijl van de snelweg en is bereikbaar via een gravelweg. Op de parking aangekomen zien we nog een auto staan. Het blijkt een jong Oostenrijks stel te zijn welke ook net op pad gaat om te fotograferen. Zij zijn iets eerder weg en we verliezen elkaar al snel uit het oog. De Bisti Badlands blijkt een lastig gebied te zijn om mooie plaatjes te schieten. Het is een enorm gebied en de aanwijzingen die we uit onze reisgids hebben meegekregen zijn niet erg behulpzaam. En dus dwalen we een paar uur lang door het gebied op zoek naar fotogenieke Hoodoos en andere freaks of nature. Karim denkt een leuke route te hebben gevonden maar deze veranderd al snel in een lastige smalle kloof met overal gaten waar je zomaar je voet in zou kunnen steken. Geen goed plan, en dus gaan we terug naar het vlakke deel van de Badlands. Het valt tot nu toe een beetje tegen, en lijkt niet op de foto's die we in de boeken hebben gezien. Waarschijnlijk hebben we het minst interessante deel bezocht. Jammer want het is al laat.

Maar geen nood, morgen weer een dag. Als de zon dreigt te verdwijnen keren we terug naar de auto. We moeten alleen nog wel een kleine wash (soort tijdelijk riviertje) oversteken. En ook al ligt deze vrijwel droog , dan nog blijkt het lastig om een goed oversteekpunt te vinden. Uiteindelijk steken we ergens over en verdwijnen de schoenen van Nanouk vrijwel geheel in de modder. Ach ja, noem het maar de doop van haar nieuwe wandelschoenen.Terug bij de auto aangekomen beginnen we met een herindeling van de bagage zodat we achterin kunnen slapen.

Niet lang na ons keert ook het oostenrijks stel terug. En wat blijkt, ook zij blijven hier overnachten. Toch een prettig gevoel dat je niet helemaal alleen in the middle of nowhere de nacht moet doorbrengen. We genieten van onze ready-made Ceasar Salad, kletsen nog wat met de oostenrijkers en duiken dan de auto in. Het begint al koud te worden en hoog tijd om de slaapzakken uit te proberen. Terwijl ik dit type ligt Nanouk al te slapen. Ik heb het weblog bijgewerkt. Ok, het staat nog niet online maar de tekst is in ieder geval gereed en ik ga nu ook maar eens tukken. Welterusten...