Vrijdag 10 oktober - Natural Bridges National Monument

Om 5:45 s'morgens staat Nanouk al te douchen terwijl Karim zich nog eens lekker omdraait in bed. We willen op tijd weg want vandaag staat een hike van 5.5 mijl op het programma in Natural Bridges National Monument. Dit is een gebied waar het water door de jaren heen de rotsen dusdanig heeft geerodeerd dat er een aantal indrukwekkende stenen bruggen zijn ontstaan.

We ontbijten bij het benzinestation naast het motel en beginnen dan aan de rit naar Natural Bridges. Onderweg moeten we stoppen voor een aantal overstekende herten, maar verder is het een doodnormale rit door een heel mooi landschap.

Bij Natural Bridges aangekomen informeren we eerst bij de visitors center naar de weersverwachting. Als je gaat hiken in een canyon is dat het eerste wat je moet doen. Een regenbui 8 kilometer verderop kan namelijk al zogenaamde flash floods ten gevolge hebben. Niet handig als je op dat moment in de canyon loopt...het water wordt namelijk met grote kracht door de canyon geperst en sleept alles wat het tegenkomt met zich mee.

Het weer is goed en we kunnen dus op pad. Volgens de aanwijzingen die we hebben meegekregen uit onze reisgids is de hike tussen Sipapu Bridge en Kachina Bridge eenvoudig. Dat zal best wel, maar wat de schrijver is vergeten te vertellen is dat de afdaling stijl en smal is. De hoogtevrees slaat bij Nanouk al snel toe en we moeten de afdaling afbreken. Teleurgesteld gaan we terug naar de auto en beginnen aan de 9 mile loop drive, een rondrit voor bejaarden en gehandicapten, waarbij je alle natural bridges van bovenaf kunt bekijken. Niet ideaal voor fotografie. Als we bij Kachina Bridge aankomen besluit Karim toch maar naar beneden te hiken terwijl Nanouk van bovenaf wat plaatjes schiet. Binnen een half uur is Karim beneden geweest, heeft hij wat videobeelden gemaakt en is weer terug naar boven gelopen.

We rijden door naar de derde natural bridge, Owachomo. Nanouk heeft weer wat moed verzameld en stelt voor om de hike naar de voet van deze kolossale bridge te proberen. Dat blijkt een goed plan te zijn want de wandeltocht naar beneden is een eitje en het uitzicht op de brug is van onder subliem.

We schieten wat foto's en lopen weer naar boven. Ondertussen is het alweer 1 uur s'middags, we moeten verder. Onze volgende bestemming is Capitol Reef National Park en we willen een scenic route nemen waarbij je met een ferry Lake Powell oversteekt. De laatse boot gaat om 4 uur s'middags en we moeten nog een eindje rijden. De rit naar Halls Crossing (vertrekpunt van de ferry) is schitterend. Het terrein veranderd continu en de schoonheid is verpletterend. Wat een prachtig land!

We zijn ruim op tijd bij de ferry, welke iets later dan gepland vertrekt vanwege de harde wind. Maar net na 5 uur s'middags staan we aan de overkant van Lake Powell, bij Bullfrog. Van hieruit kun je de "gewone" weg richting Capital Reef nemen, maar je kunt ook een scenic byway pakken. Dit is een ordinaire zandweg van 30 mijl die dwars door het ruige landschap van de staat Utah loopt. Uiteraard pakken we deze zandweg, die erg lastig kan zijn als het heeft geregend. Het is al weken droog en zelfs de delen waar je normaal gesproken door een laagje water moet rijden zijn kurkdroog. We kunnen dus behoorlijk doorrijden. TomTom geeft aan dat we pas om 21:50 op de plaats van bestemming zullen aankomen, maar we hebben de afgelopen dagen gemerkt dat TomTom er compleet naast zit met de inschatting van de benodigde reistijd. Zelf denken we rond 19:30 uur bij het volgende motel te zijn. En dat blijkt te kloppen. Het Best Western motel heeft gelukkig nog kamers beschikbaar en we sjouwen onze koffers en foto apparatuur voor de zoveelste keer vanuit de auto naar de kamer. Het restaurant van de Best Western straalt evenveel gezelligheid uit als een turkse gevangenis in de maand juli, en dus steken we de weg over om in een lokale bar wat te eten. Twee kleine pizza's later zitten we weer in onze hotelkamer en kunnen we foto's uitzoeken en het weblog bijwerken. We zien dat er weer wat nieuwe commentaren zijn geplaatst (bedankt!) en dat bij sommige mensen het reisvirus ook weer begint toe te slaan. Leuk om te zien dat het weblog daadwerkelijk wordt gelezen, ook al is het in eerste instantie als een geheugensteun voor onszelf bedoeld. Terwijl ik dit type is het bijna middernacht en ligt Nanouk al te slapen. Ik denk dat ik ook maar mijn mandje inkruip. Morgen gaat om 6 uur de wekker en staat rondrit van 60 mijl door Cathedal Valley op het programma. Dat worden vast weer een paar mooie foto's. Welterusten!