Bisti Badlands

Dinsdag 7 oktober

Vandaag en morgen staan de Bisti Badlands op het programma. Dit is een afgelegen wilderness gebied welke zich ver van de bewoonde wereld bevindt. Het dichtsbijzijnde stadje is Farmington en dat ligt op zo'n 65 km afstand er vandaan. Niet handig als je s'middags laat en de volgende dag s'ochtends vroeg foto's wilt maken. Dus stoppen we onderweg in Grants om 2 slaapzakken en goedkope matjes te kopen. Zo kunnen we de nacht in de auto doorbrengen en hoeven we niet in het donker te rijden. De Walmart heeft alles wat we nodig hebben voor een nacht kamperen, inclusief kant-en-klare zakken Ceasar Salad. Wij zijn er dus klaar voor! Rond 3 uur s'middags komen we aan bij de Bisti Badlands. Het ligt een paar mijl van de snelweg en is bereikbaar via een gravelweg. Op de parking aangekomen zien we nog een auto staan. Het blijkt een jong Oostenrijks stel te zijn welke ook net op pad gaat om te fotograferen. Zij zijn iets eerder weg en we verliezen elkaar al snel uit het oog. De Bisti Badlands blijkt een lastig gebied te zijn om mooie plaatjes te schieten. Het is een enorm gebied en de aanwijzingen die we uit onze reisgids hebben meegekregen zijn niet erg behulpzaam. En dus dwalen we een paar uur lang door het gebied op zoek naar fotogenieke Hoodoos en andere freaks of nature. Karim denkt een leuke route te hebben gevonden maar deze veranderd al snel in een lastige smalle kloof met overal gaten waar je zomaar je voet in zou kunnen steken. Geen goed plan, en dus gaan we terug naar het vlakke deel van de Badlands. Het valt tot nu toe een beetje tegen, en lijkt niet op de foto's die we in de boeken hebben gezien. Waarschijnlijk hebben we het minst interessante deel bezocht. Jammer want het is al laat.

Maar geen nood, morgen weer een dag. Als de zon dreigt te verdwijnen keren we terug naar de auto. We moeten alleen nog wel een kleine wash (soort tijdelijk riviertje) oversteken. En ook al ligt deze vrijwel droog , dan nog blijkt het lastig om een goed oversteekpunt te vinden. Uiteindelijk steken we ergens over en verdwijnen de schoenen van Nanouk vrijwel geheel in de modder. Ach ja, noem het maar de doop van haar nieuwe wandelschoenen.Terug bij de auto aangekomen beginnen we met een herindeling van de bagage zodat we achterin kunnen slapen.

Niet lang na ons keert ook het oostenrijks stel terug. En wat blijkt, ook zij blijven hier overnachten. Toch een prettig gevoel dat je niet helemaal alleen in the middle of nowhere de nacht moet doorbrengen. We genieten van onze ready-made Ceasar Salad, kletsen nog wat met de oostenrijkers en duiken dan de auto in. Het begint al koud te worden en hoog tijd om de slaapzakken uit te proberen. Terwijl ik dit type ligt Nanouk al te slapen. Ik heb het weblog bijgewerkt. Ok, het staat nog niet online maar de tekst is in ieder geval gereed en ik ga nu ook maar eens tukken. Welterusten...